Księstwo koreckie
| XV w. – 1651 | |
.png)
| |
| Język urzędowy | |
|---|---|
| Stolica | |
| Ustrój polityczny | |
| Typ państwa | |
| Pierwszy władca |
Aleksander Patrykiejewicz |
| Religia dominująca | |
Księstwo koreckie – wielkolitewskie księstwo ze stolicą w Korcu. Pierwszym znanym właścicielem księstwa koreckiego był książę Aleksander Patrykiejewicz, syn Patrycego Narymuntowicza, wnuk Narymunta.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Księstwo koreckie zostało pierwotnie wydzielone potomkom Narymunta, będącego synem Gedymina. Pierwszym znanym księciem koreckim był Aleksander Patrykiejewicz (zm. 1433), początkowo władający także księstwem starodubskim. Prócz dóbr wołyńskich, Koreccy weszli z biegiem czasu w posiadanie znacznych majątków na Kijowszczyźnie i Bracławszczyźnie. Wraz ze śmiercią ostatniego księcia Koreckiego w 12 lutego 1651 roku, jego dobra przeszły w posiadanie Leszczyńskich, a następnie w ręce jednej z linii książąt Czartoryskich. Pierwsi posługiwali się często tytułem „hrabiów na Korcu”, drudzy zaczęli używać tytułu „książąt na Korcu”. W posiadaniu tych ostatnich Księstwo Koreckie pozostawało do końca istnienia II Rzeczypospolitej[1][2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 172.
- ↑ Kowalski 2013 ↓, s. 155.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698.
- Mariusz Kowalski, Księstwa Rzeczpospolitej: państwo magnackie jako region polityczny, Warszawa: IGiPZ PAN, 2013, s. 398.