Strzępkoskórka białoochrowa

Strzępkoskórka białoochrowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	szczeciniakowce
Rodzina	incertae sedis
Rodzaj	Kurtia
Gatunek	strzępkoskórka białoochrowa
Nazwa systematyczna
Kurtia argillacea (Bres.) Karasiński Index Fungorum 141: 1 (2014)

Strzępkoskórka białoochrowa (Kurtia argillacea (Bres.) Karasiński) – gatunek grzybów z rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetales).

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Kurtia, Incertae sedis, Hymenochaetales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi.

Gatunek ten opisał w 1892 roku Giacopo Bresàdola, nadając mu nazwę Corticium argillaceum. W 2014 r. Dariusz Karasiński przeniósł go do rodzaju Kurtia.

Ma 14 synonimów. Niektóre z nich:

• Hyphoderma argillaceum (Bres.) Donk 1957
• Hyphoderma reticulatum (Wakef.) Donk 1957
• Peniophora carneola var. platyspora Rick 1959
• Peniophora reticulata Wakef. 1952

W 2003 roku Władysław Wojewoda zaproponował polską nazwę strzępkoskórka białoochrowa (wówczas gatunek ten zaliczany był do rodzaju Hyphoderma, czyli strzępkoskórka). Po przeniesieniu do rodzaju Kurtia nazwa ta stała się niespójna z nazwą naukową.

Morfologia

Owocnik

Rozpostarty o grubości 80–200 µm. Powierzchnia hymenialna biała, bladożółtawo biała do płowożółtej, gładka, siateczkowata lub ciągła, pokryta włoskami widocznymi przy 20-krotnym powiększeniu. Brzeg w tym samym kolorze, rzadszy i rozproszony. Na przekroju pionowym niemal szklisty, błoniasty.

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy monomityczny. Strzępki o średnicy 2,5–4 µm, gładkie, cienkościenne do lekko grubościennych (do 0,5 µm). Przegrody ze sprzążkami. Cystydy (hipocystydy) rurkowate z nabrzmiałymi podstawami, zwężające się na wierzchołkach, o wymiarach 80–150 × 10–20 µm, ze sprzążkami u podstawy, gładkie, cienkościenne, ale czasami pogrubione do 0,5 µm u podstawy. Wystają do 120 µm ponad powierzchnię hymenium. Czasami są inkrustowane materiałami żywicznymi o barwie od żółtawej do brązowawej. Leptocystydy główkowate, 25–50 × 3,5–7 µm, ze sprzążkami w podstawie, gładkie, cienkościenne. Podstawki o kształcie od maczugowatego do prawie workowatego, 20–35 × 5–8 µm, ze sprzążkami w podstawie, 4-sterygmowe. Bazydiospory elipsoidalne do prawie cylindrycznych, 6–9 × 3,5–5,5 µm, gładkie, cienkościenne, nieamyloidalne.

Występowanie i siedlisko

Poza Antarktydą i Australią występuje na wszystkich kontynentach oraz na wielu wyspach. W Europie jest znany z licznych stanowisk na całym obszarze z wyjątkiem Europy Południowo-wschodniej. W Polsce podano wiele stanowisk, W. Wojewoda w 2003 r. przytacza ich 10.

Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach liściastych i iglastych na martwym drewnie, zwłaszcza jodły i buka. Rozwija się na leżących na ziemi pniach i gałęziach.