Kutry rakietowe typu Susa
 Zbliżony do libijskich jednostek niemiecki kuter torpedowy „Strahl” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
styczeń 1969 |
| Wycofanie |
1995 |
| Zbudowane okręty |
3 |
| Dane taktyczno-techniczne[1][2] | |
| Wyporność |
standardowa: 95 ton |
| Długość |
30,5 m |
| Szerokość |
7,8 m |
| Zanurzenie |
2,1 m |
| Napęd |
3 turbiny gazowe o łącznej mocy 12 750 KM |
| Prędkość |
54 węzły |
| Załoga |
20 |
| Uzbrojenie |
2 działka plot. kal. 40 mm (2 x I) |
.svg){kind=small}
Kutry rakietowe typu Susa – libijskie kutry rakietowe z lat 60. XX wieku. W latach 1967–1969 w brytyjskiej stoczni Vosper & Company w Portsmouth zbudowano trzy okręty tego typu. Jednostki weszły w skład marynarki wojennej Libii w styczniu 1969 roku. Wszystkie okręty typu Susa są nieaktywne od 1995 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Kutry rakietowe typu Susa zostały zamówione przez Libię w Wielkiej Brytanii 12 października 1966 roku[1][3]. Jednostki były generalnie podobne do budowanych w stoczni Vosper & Company brytyjskich kutrów patrolowych typu Brave oraz zbudowanych na zamówienie Danii kutrów torpedowych typu Søløven, różniąc się uzbrojeniem[1][4]. Były pierwszymi wprowadzonymi do służby na świecie okrętami przenoszącymi przeciwokrętowe pociski rakietowe Nord SS-12[1][3].
Wszystkie okręty typu Susa zostały zbudowane w stoczni Vosper & Company w Portsmouth[5][6]. Jednostki zwodowano w latach 1967–1968[1][3].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby | Los |
|---|---|---|---|---|---|
| „Susa” (سوسا) | Vosper | ? | 31 sierpnia 1967 | 23 stycznia 1969 | nieaktywne od 1995 |
| „Sirte” (سرتيا) | 10 stycznia 1968 | ||||
| „Sokna” (سكنا) → „Sebha” (سبها) | 29 lutego 1968 |
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręty były kutrami rakietowymi o długości całkowitej 30,5 metra, szerokości całkowitej 7,8 metra i zanurzeniu 2,1 metra[1][5]. Drewniane kadłuby jednostek miały pokrycie z nylonu[1][2]. Wyporność standardowa wynosiła 95 ton, zaś pełna 114 ton[1][3]. Okręty napędzane były przez siłownie systemu CODOG, na które składały się trzy turbiny gazowe Bristol Proteus o łącznej mocy 12 750 KM i dwa marszowe silniki wysokoprężne General Motors 6-71 o łącznej mocy 190 KM, poruszające poprzez wały napędowe trzema śrubami[1][2]. Maksymalna prędkość jednostek wynosiła 54 węzły[1][3].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostek składało się z dwóch pojedynczych działek przeciwlotniczych Bofors kal. 40 mm L/60 Mk 9[1][2]. Kąt podniesienia lufy wynosił 90°, waga pocisku 0,96 kg, donośność 12 000 metrów w poziomie i 4000 metrów w pionie, zaś szybkostrzelność 300 strz./min[4].
Uzbrojenie rakietowe stanowiły dwie poczwórne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Nord SS-12 (okręt przenosił osiem rakiet)[1][2]. Kierowany przewodowo pocisk miał maksymalny zasięg 5,5 km, a masa głowicy bojowej wynosiła 30 kg[4].
Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało pracujący w paśmie I radar nawigacyjny Decca 626 i system kierowania ogniem Aérospatiale/Nord[4].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 20 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Wszystkie okręty typu Susa zostały przyjęte do służby w marynarce wojennej Libii 23 stycznia 1969 roku[4][6][a]. Jednostki otrzymały numery taktyczne P01 – P03[5][2]. Przed 1973 rokiem nazwę kutra „Sokna” zmieniono na „Sebha” (سبها)[3]. W 1977 roku „Susa”, „Sirte” i „Sebha” przeszły remont we Włoszech, nie obejmujący wyposażenia radioelektronicznego[5][6]. W 1983 roku numery burtowe okrętów zmieniono na 512–514[6][2]. Kolejny remont wszystkich jednostek został przeprowadzony we Włoszech w latach 1983–1984[4][6]. W latach 1985–1986 na kutrach wymieniono silniki[1].
Od 1995 roku wszystkie kutry typu Susa są nieaktywne[1][2][b].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gogin 2021 ↓ podaje, że „Susa” został wcielony do służby w sierpniu 1968 roku, zaś „Sirte” w kwietniu 1968 roku.
- ↑ Okręty nie zostały uwzględnione w roczniku flot Jane’s Fighting Ships 2004-2005[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SUSA fast attack craft (missile) (1968-1969). Navypedia. [dostęp 2021-03-30]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw – Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1979-80. John E. Moore (red.). New York: Franklin Watts, 1979. ISBN 0-531-03913-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1984-85. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
