Lesław Dziuba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lesław Dziuba
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1960
Piotrków Trybunalski

Pozycja

prawy rozgrywający

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1975–1980 Piotrcovia Piotrków
1980–1982 Śląsk Wrocław
1982–1988 Anilana Łódź
1988–1992 IF Saab Linköping
1992–1998 SV Post Telekom Schwerin
2001–2003 KS Aluminium Konin
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1979–1990  Polska 148 (472)
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
brąz Niemcy 1982 piłka ręczna

Lesław Dziuba (ur. 29 lipca 1960 w Piotrkowie Trybunalskim[1]) – polski piłkarz ręczny, prawy rozgrywający, brązowy medalista Mistrzostw Świata w 1982, dwukrotny mistrz Polski (1982, 1983).

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Był wychowankiem Piotrcovii Piotrków, w której barwach zaczął występować w wieku 15 lat. W 1975 zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów, w 1977 wywalczył awans do II ligi, w 1979 awans do ekstraklasy, jednak jego drużyna zajęła w sezonie 1979/1980 ostatnie miejsce w lidze[2].

W 1980 został powołany do zasadniczej służby wojskowej i w grudniu tego roku został zawodnikiem Śląska Wrocław. Z wrocławskim zespołem zdobył w 1981 brązowy medal mistrzostw Polski, w 1982 mistrzostwo Polski, w 1981 i 1982 Puchar Polski[2].

Od 1982 do 1988 występował w Anilanie Łódź, w barwach której wywalczył mistrzostwo Polski w 1983, czterokrotnie wicemistrzostwo Polski (1984, 1985, 1986, 1987) a także czterokrotnie z rzędu tytuł króla strzelców ligi (1985 - 317 bramek, 1986 - 156 bramek, 1987 - 365 bramki, 1988 - 264 bramki)[2]. W latach 1988-1992 grał w szwedzkiej drużynie IF Saab Linköping, zdobywając z nią wicemistrzostwo Szwecji w 1990. Jego kolejnym klubem był SV Post Telekom Schwerin (1992-1998), gdzie jego trenerem w latach 1993-1996 był Zenon Łakomy[2]. W 1998 powrócił do Polski, okazyjnie grał jeszcze w KS Aluminium Konin (2001-2003), gdzie był także trenerem wspomagającym i kierownikiem drużyny.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Z reprezentacją Polski juniorów wystąpił w 1978 na Młodzieżowych Zawodach Przyjaźni, zajmując 3. miejsce. W reprezentacji Polski seniorów debiutował 13 grudnia 1979 w towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją. Jego największym sukcesem w karierze był brązowy medal mistrzostw świata w 1982, wystąpił także na zawodach Przyjaźń-84, zdobywając brązowy medal, mistrzostwach świata w 1986 (14 miejsce) i 1990 (11 miejsce), a także Igrzyskach Dobrej Woli w 1986 (5 miejsce). Ostatni raz w reprezentacji Polski wystąpił 9 marca 1990 w meczu mistrzostw świata z Koreą Południową. Łącznie w biało-czerwonych barwach zagrał 148 razy zdobywając 472 bramki[2].

Dwukrotnie wystąpił z reprezentacją Wojska Polskiego na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych. W 1981 zajął z drużyną 6. miejsce, w 1986 zwyciężył w tych zawodach[2].

W 1993 otrzymał Diamentową Odznakę ZPRP[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013, s. 249
  2. a b c d e f g Władysław Zieleśkiewicz, Lesław Dziuba - supersnajper, w: Handball Polska, nr 4 (108)/2016, s. 44-49

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, Warszawa 2013, s. 249
  • Władysław Zieleśkiewicz, Lesław Dziuba - supersnajper, w: Handball Polska, nr 4 (108)/2016, s. 44-49