Leszek Romocki

Leszek Feliks Romocki
	; Prawdzic
Rodzina	Romoccy herbu Prawdzic
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1897 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 września 1973 ; Warszawa
Ojciec	Tadeusz Jan Nepomucen Romocki
Matka	Natalia Prakseda Starża-Majewska
Żona	Janina Ziółkowska
Dzieci	Anna Romocka (ur. 1934); Julian Romocki (ur. 1938)
	Odznaczenia

Leszek Feliks Romocki h. Prawdzic (ur. 12 marca 1897 w Warszawie, zm. 15 września 1973 tamże) – ziemianin, porucznik artylerii Wojska Polskiego, kawaler orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej o patriotycznych tradycjach. Syn Tadeusza Romockiego h. Prawdzic (ur. ok. 1860) i Natalii ze Starża-Majewskich h. Starykoń (1863–1917)^[1].

Służbę wojskową rozpoczął w 36 pułku piechoty w stopniu podchorążego. 20 września 1919 został oddelegowany^[2] do dyspozycji Generalnego Inspektora Artylerii przy PKU Przemyśl i przydzielony do służby w 4 dywizjonie artylerii konnej^[3]. Ukończył I oficerski kurs uzupełniający trwający od 1 grudnia 1920 do 20 marca 1921 w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu i uzyskał stopień podporucznika. Za wojnę polsko-bolszewicką odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[4]. Przeniesiony do rezerwy. Awansowany na porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932^[5] i przydzielony do 7 dywizjonu artylerii konnej^[6] w Poznaniu.

Był właścicielem majątku ziemskiego w Pokrzywnej, powiatu rawsko-mazowieckiego^[7].

W roku 1933^[8] poślubił Janinę Ziółkowską, z którą miał dzieci – Annę i Juliana.

Zmarł 15 września 1973. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 184-2-22,23,24)^[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1933)^[10]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Leszek Romocki h. Prawdzic [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-09-27] .
↑ http://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/5324/Dz_R_1919_89.pdf s. 18.
↑ http://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/3545/0008_artylerja.pdf s. 51.
↑ Władysław Łubieński: Zarys Historii Wojennej 4-ego dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 30, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 140.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 660.
↑ Europa w Rodzinie – Spis majątków ziemskich – woj. warszawskie [online], ziemianie.pamiec.pl [dostęp 2020-09-27] .
↑ Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego [online], geneteka.genealodzy.pl [dostęp 2022-09-26] .
↑ Cmentarz Stare Powązki: KORNELI ROMOCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-10-23] .
↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.

[1] Leszek Romocki h. Prawdzic [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-09-27] .

[2] ttp://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/5324/Dz_R_1919_89.pdf s. 18.

[3] ttp://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/3545/0008_artylerja.pdf s. 51.

[4] Władysław Łubieński: Zarys Historii Wojennej 4-ego dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 30, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

[5] Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 140.

[6] Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 660.

[7] Europa w Rodzinie – Spis majątków ziemskich – woj. warszawskie [online], ziemianie.pamiec.pl [dostęp 2020-09-27] .

[8] Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego [online], geneteka.genealodzy.pl [dostęp 2022-09-26] .

[9] Cmentarz Stare Powązki: KORNELI ROMOCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-10-23] .

[:0-10] M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]