Lhasa apso
 Lhasa apso | |
| Kraj patronacki | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
25,5 - 28 cm |
| Masa |
6-7 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa IX, Sekcja 5, |
| AKC |
Non-sporting |
| ANKC |
Grupa 7 (Non-sporting) |
| CKC |
Grupa 6 (Non-sporting) |
| KC(UK) |
Utility |
| NZKC |
Non-sporting |
| UKC |
Grupa 8 - Companion dog |
| Wzorce rasy | |
Lhasa apso – jedna z ras psów zaklasyfikowana do sekcji psów tybetańskich. Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa. Bez prób pracy.
lhasa apso przez wieki był uznawany za rzadki i niezwykły skarb Tybetu. Psy te były otaczane czcią i szacunkiem. Wierzono, że przynoszą szczęście. lhasa apso miały być kolejnym wcieleniem zmarłych mnichów. Dawniej przebywały wyłącznie w świątyniach buddyjskich i w rękach arystokracji. Nie można było ich sprzedać ani kupić. Mogły być przekazane jako dar w dowód uznania i wdzięczności.
lhasa apso do Europy trafiły dopiero w 1928 r. wraz z angielskim pułkownikiem Baileya'em, który otrzymał psy od jednej z Tybetańskich świątyń. W 1933 r. powstał klub rasy, a rok później została ona uznana przez Kennel Club i od tego momentu można mówić o planowej hodowli tych psów na obszarach Wielkiej Brytanii.
W Polsce lhasa apso jest rasą rzadką i jeszcze mało znaną. Pierwsze osobniki hodowlane dotarły do Polski w roku 1982, ale pierwszy odnotowany Lhasa apso pojawił się w Polsce w latach 70. Przywiozła go Wanda Rutkiewicz z Nepalu. Nazywał się Yeti.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Pies wesoły, odważny o przyjacielskim, stanowczym charakterze. Bardzo inteligentny i pełen życia. Szybko się uczy, ale bywa uparty i pewny siebie. Bywa nieufny wobec obcych[1]. W domu spokojny i niehałaśliwy, jednak kiedy trzeba – czujny, szczeka na alarm. Towarzyski i przyjazny w stosunku do ludzi, a także zwierząt. Lubi koty.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Włos długi (można obcinać do wybranej długości), o umaszczeniu dowolnym. Spotykane są także osobniki o każdej barwie włosa, od białej po czarną, także podpalane, łaciate i pręgowane. Najbardziej cenna i poszukiwana jest szata rudo-złota w kolorze lwa.
Utrzymanie[edytuj | edytuj kod]
Bujne włosie wymaga systematycznej pielęgnacji, poza tym niewymagający. Dobrze nadaje się do trzymania w mieszkaniu, ale ceni sobie też ruch na wolnej przestrzeni. Dodatkowym plusem jest to, że nie linieje, bo ma sierść bez podszerstka.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ David Taylor: Księga psów. s. 116-117.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 28. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.