Lucjusz Woluzjusz Saturninus
Lucjusz Woluzjusz Saturninus, Lucius Volusius Saturninus (ur. 38 p.n.e., zm. 56 n.e.) był wybitnym mężem stanu w starożytnym Rzymie, synem Lucjusza Woluzjusza Saturninusa, konsula dodatkowego (consul suffectus) z 12 p.n.e. i Nonii Polli. Saturninus miał siostrę imieniem Volusia, która wyszła za mąż za niejakiego Korneliusza. Miał też dwóch synów, Lucjusza Woluzjusza Saturninusa, który został pontifex maximus, i Kwintusa Woluzjusza Saturninusa, który został konsulem w 56 n.e. Saturninus razem ze swoimi synami uruchomił kolumbarium na Via Appia[1]. Jego kuzynką ze strony ojca była trzecia żona cesarza Kaliguli, Lollia Paulina.
Miał niezłomną reputację, znaczny majątek nabyty w uczciwy sposób i nieprzerwaną przyjaźń wszystkich cesarzy. Saturninus został konsulem w 3 n.e. i zmarł w wieku 93 lat. Aby uczcić go, senat, za wnioskiem cesarza Nerona zarządził by sprawiono uroczysty pogrzeb na koszt państwa oraz by wzniesiono szereg jego posągów w dużych świątyniach, teatrach i budynkach publicznych w całym Rzymie. Jego posągi obejmowały: jeden brązowy na Forum Augusta, dwa marmurowe w świątyni Boskiego Augusta, jeden w świątyni Boskiego Juliusza, inny na Palatynie wewnątrz Tripylum, następny na podwórzu Apolla widocznym z kurii, kolejny przedstawiający go jako augura, dalej ekwity oraz na krześle kurulnym stojącym niedaleko teatru Pompejusza.
| Ranga | Data |
|---|---|
| Augur | przed 3 n.e. |
| consul suffectus[2] | 3 |
| Prokonsul Azji Mniejszej[3] | 9–10 |
| Augustalis, Titius[4] | 14–56 |
| Legatus pro praetore, prawdopodobnie Ilirii[4] | 14–15 |
| Legatus pro praetore Dalmacji[5] | 34–50 |
| Praefectus urbi[6] | ok. 42–56 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Susan Treggiari. Family Life among the Staff of the Volusii. Transactions of the American Philological Association (1974-), vol. 105, 1975 (1975).
- ↑ Fast. Cap., Inscr.It. XIII 1, p. 60 f.; Fast. Gab., ebd. p. 258; Fast. Arv., ebd. p. 298; CIL III 2974; X 824; XV 571.
- ↑ IGR IV 429.
- ↑ a b CIL III 2975.
- ↑ CIL III 2882, 2974–2976, 9872, 12794.
- ↑ Pliniusz Starszy, Historia naturalna, ks. VII, rozdz. 12.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tacyt, Roczniki, ks. XIII, rozdz. 30; ks. XIV, rozdział 56
- Pliniusz Starszy, Historia naturalna, ks. VII, rozdz. 12 i 48; ks. XI, rozdz. 38