Ludwik Rytko
| |
| podoficer | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 listopada 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 sierpnia 1916 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1916 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Ludwik Rytko (ur. 1 listopada 1895 w Krakowie, zm. 3 sierpnia 1916 pod Sitowiczami) – podoficer Legionów Polskich, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Karola i Tekli z domu Kubicz[1]. Ojciec był urzędnikiem kolejowym. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Kętach k. Białej podjął pracę w Oświęcimiu jako kierownik Biura Pośrednictwa Pracy oraz tymczasowy nauczyciel w Szkole Powszechnej. Należał do Sokoła i był instruktorem w Związku Strzeleckim. 14 sierpnia 1914 wstąpił do organizowanych przez Józefa Piłsudskiego Legionów Polskich. Został wcielony do 3 kompanii 2 pułku piechoty. Brał udział w kampanii karpackiej. Walczył na całym szlaku bojowym swojego pułku[1].
3 sierpnia 1916 pod Sitowiczami nad Stochodem, pełniąc funkcję obserwatora, przetrwał na swoim stanowisku huraganowy ogień artyleryjski i poinformował o zbliżającym się natarciu Rosjan. Podczas powrotu na własne linie obronne został ciężko ranny. Zmarł w okopie i został pochowany na polu walki. Za ten czyn został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Był kawalerem[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7652[1]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie[2][1]
Przypis[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.