Ludwik Tarnawiecki
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 września 1863 |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
Ludwik Tarnawiecki (ur. 1 stycznia 1842, zm. 6 maja 1863 pod Lublińcem[1]) – powstaniec styczniowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 1 stycznia 1842[2]. Był synem Marcelego, bratem Marceli[3][4].
Po wybuchu powstania styczniowego w 1863 przystąpił do walczących i w kwietniu tego roku trafił do obozu w Wysocku, gdzie zbierali się młodzi ochotnicy[5]. W tym miesiącu jego matka przybyła do obozu polskich sił powstańczych, stojących pod Lublińcem pod dowództwem generała Antoniego Jeziorańskiego[5]. Zwróciła się do przebywającego tam księcia Adama Sapiehy, żądając od niego oddania syna i umacniając swoje wezwanie tym, że miał on niewładną prawą rękę wskutek paraliżu[5]. Po zatelegrafowaniu w tej sprawie do Wysocka, na drugi dzień przyjechał stamtąd karetą do obozu Ludwik Tarnawiecki, po czym został zabrany przez matkę[5]. Po kilku dniach ks. Sapieha ponownie dostrzegł Tarnawieckiego na terenie obozu[5]. Wobec tego wysłał go w czteroosobowej grupie do załatwienia sprawy we Lwowie, mając jednocześnie główny zamiar, aby młodzieniec został w mieście i znowu trafił do domu, co udało się i do obozu powrócili trzej towarzysze bez niego[5].
W dniu 6 maja 1863 wojska powstańcze dowodzone przez gen. Jeziorańskiego odniosły zwycięstwo w drugiej bitwie pod Kobylanką[5][6]. Objeżdżający teren walk ks. Sapieha zauważył wlokącego się rannego żołnierza z rozprutym brzuchem oraz wydostającymi się wnętrznościami i w nim po raz kolejny rozpoznał Ludwika Tarnawieckiego[5]. Zdołał on księciu powiedzieć, że zabił kosą czterech kozaków, co potwierdzili zebrani obok świadkowie, dodając, że uczynił to lewą ręką[5]. Nazywając go w tej sytuacji bohaterem książę nakazał zabrać rannego na nosze i wezwać lekarza[5]. Tuż po tym Tarnawiecki zmarł[5]. Jego ciało miejscowi chłopi zanieśli na cmentarz w Lublińcu, gdzie było im najbliżej[5]. Jego nagrobek wykonany z piaskowca powstał w XIX wieku[5]. Zachowany pomnik nagrobny znajduje się na parafialnym cmentarzu w Starym Lublińcu[2][2][7].
W późniejszych przekazach przyjęło się, że Ludwik Tarnawiecki ranny zdołał przejść kilka kilometrów do rejonu wsi Lubliniec i tam zmarł na łąkach[8][9][2][6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stanisław Zieliński: Bitwy i potyczki 1863-1864; na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu. Rapperswil: Fundusz Wydawniczy Muzeum Narodowego w Rapperswilu, 1913, s. 474.
- ↑ a b c d Witold Lechowski: List. bip.rzeszow.uw.gov.pl, 2016-06-20. s. 2. [dostęp 2021-06-05].
- ↑ Ci, co odeszli. Ś.p. Marcela z Tarnawieckich Małachowska. „Tygodnik Ilustrowany”. Nr 5, s. 101, 3 lutego 1912.
- ↑ Kronika. Zmarli. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 2, s. 3, 14 stycznia 1912.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Karol Notz. Młodzian-bohater (wspomnienie pośmiertne). „Kurjer Lwowski”. Nr 238, s. 2, 28 sierpnia 1904.
- ↑ a b Adam Szajowski: Bitwa pod Kobylanką 1 i 6 maja 1963r.. Wyd. 1. Cieszanów -Rzeszów: Miejska Biblioteka Publiczna w Cieszanowie, Wydawnictwo Eytorial, 2023, s. 730. ISBN 978-83-951080-7-5. (pol.).
- ↑ Miejsca pamięci. Województwo Podkarpackie. prezydent.pl. [dostęp 2021-06-05].
- ↑ Bitwa pod Kobylanką. nowylubliniec.pl. [dostęp 2021-06-05].
- ↑ Adam Szajowski. Bitwa pod Kobylanką. „Kresowiak Galicyjski”. Nr 5 (198), s. 10, 2013. ISSN 1426-4773.