Lufar
| ||
| Pomatomus saltatrix[1] | ||
| (Linnaeus, 1766) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Nadgromada | kostnoszkieletowe | |
| Gromada | promieniopłetwe | |
| Podgromada | nowopłetwe | |
| Infragromada | doskonałokostne | |
| Nadrząd | kolcopłetwe | |
| Rząd | okoniokształtne | |
| Podrząd | okoniowce | |
| Rodzina | lufarowate | |
| Rodzaj | Pomatomus Lacepède, 1802 | |
| Gatunek | lufar | |
| Synonimy | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
Lufar[3], skrzelołusk[4], tasergal[4] (Pomatomus saltatrix) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej, jedyny przedstawiciel rodzaju Pomatomus oraz rodziny lufarowatych[4] (Pomatomidae).
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest rybą pelagiczną zasiedlającą wody słone i półsłone tropikalnych i umiarkowanych mórz i oceanów. Gatunek spotykany był praktycznie wszędzie z wyłączeniem płn.-zach. - wsch. obszarów Oceanii na Pacyfiku. Na terenie Europy spotykany w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Typowy drapieżnik o drobnych lecz ostrych zębach mogących rozszarpywać ciało ofiar. Niektóre z tych zębów przekształciły się w rodzaj kłów. Jest bardzo szybki polując na ławice drobnych ryb, przy czym jego żarłoczność jest bardzo duża. Dla zwiększenia swej żarłoczności potrafi wywołać u siebie coś na kształt bulimii usuwając z żołądka treść pokarmową aby móc znowu zajadać się nowym pożywieniem. W zależności od miejsca i pory roku odżywiać się może również krewetkami czy kalmarami. Jest też kanibalem zjadając drobne ryby ze swego gatunku.
Dorasta do 1,3 m długości i masy ciała dochodzącej 15 kg[5].
Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]
Mimo dużej wartości smakowej mięsa jest odławiany sporadycznie. Największym zagrożeniem dla gatunku jest kanibalizm i przełowienie młodych osobników co powoduje spadek liczebności.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pomatomus saltatrix, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Pomatomus saltatrix. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.
- ↑ a b c Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973
- ↑ Fishbase
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973