Mangusteczka
| Helogale | |||
| J.E. Gray, 1862[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – mangusteczka karłowata (H. parvula) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
mangusteczka | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Herpestes parvulus Sundevall, 1847 | |||
| Gatunki | |||
| |||
| Zasięg występowania | |||
 Helogale parvula Helogale hirtula | |||
Mangusteczka (Helogale) – rodzaj ssaka z podrodziny Mungotinae w obrębie rodziny mangustowatych (Herpestidae).
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce[2][3][4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 16–27 cm, długość ogona 14,2–18,3 cm, długość tylnej stopy 4,1–5,1 cm, długość ucha 1,4–2,1 cm; masa ciała 213–415 g[3].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Helogale: gr. ἑλος helos „bagno”; γαλεή galeē lub γαλή galē „łasica”[5].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[2][6][7][4]:
- Helogale hirtula O. Thomas, 1904 – mangusteczka etiopska
- Helogale parvula (Sundevall, 1847) – mangusteczka karłowata
Opisano również gatunki wymarłe z plejstocenu Afryki[8]:
- Helogale kitafe Wesselman, 1984[9]
- Helogale palaeogracilis (Dietrich, 1942)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J.E. Gray. Notice of Helogale, a New Genus of Viverridae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1861, s. 308, 1861. (ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 420. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b J.S. Gilchrist, A.P. Jennings, G. Veron & P. Cavallini (koordynator): Family Herpestidae (Mongooses). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 325–326. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
- ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Helogale. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-10-02].
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 315, 1904. (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 144. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Higher Taxonomy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-05-06]. (ang.).
- ↑ J.S. Zijlstra, Helogale J.E. Gray, 1862, Hesperomys project (Version 23.3.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-05-06] (ang.).
- ↑ H.B. Wesselman: The Omo micromammals. Systematics and paleoecology of early man sites from Ethiopia. W: M.K. Hecht & F.S. Szalay (redaktorzy): Contributions to Vertebrate Evolution. Cz. 7. Basel: Karger, 1984, s. 1–219. ISBN 978-3-8055-3935-7. (ang.).
- ↑ W.O. Dietrich. Ältestquartäre Säugetiere aus der südlichen Serengeti, Deutsch-Ostafrika. „Palaeontographica”. Abteilung A. 94 (3–6), s. 43–133, 1942. (niem.).