Manogea
| Manogea | |
| Levi, 1997 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Parvordo | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj |
Manogea |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Miranda porracea C.L. Koch, 1838 | |
Manogea – rodzaj pająków z rodziny krzyżakowatych i podrodziny Cyrtophorinae. Obejmuje 3 opisane gatunki. Zamieszkują krainę neotropikalną, od Meksyku po Argentynę.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Samice osiągają od 3,7 do 14,4 mm, a samce od 2,7 do 4,8 mm długości ciała; u poszczególnych gatunków długość ciała samca wynosi od połowy do ¾ długości ciała samicy. Karapaks jest żółtawy z trzema ciemniejszymi przepaskami. U samicy region głowowy karapaksu jest wąski, węższy niż u Kapogea i Cyrtophora. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest na nim w dwóch szeregach. Oczy pary przednio-bocznej leżą bardziej z tyłu niż pary przednio-środkowej. Oczy w szeregu przednim leżą w równych odstępach lub przednio-środkowe leżą bliżej przednio-bocznych niż siebie. Oczy pary tylno-bocznej leżą na równi z tymi pary tylno-środkowej lub bardziej z tyłu niż one. Oczy w szeregu tylnym leżą w równych odstępach. Oczy przednio-środkowe są największe, zaś przednio-boczne najmniejsze. Oczy par środkowych rozmieszczone są na planie nieco dłuższego niż szerszego trapezu z podstawą przednią dłuższą od tylnej. Wysokość nadustka jest znacznie mniejsza niż średnica oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki są ubarwione żółtawo. Warga dolna i endyty mają brązowe zabarwienie. Sternum jest brązowe z nieregularną, jaśniejszą przepaską podłużną[1].
Odnóża są żółtawe, miejscami z ciemniejszymi liniami. Są one smukłe, smuklejsze niż u Kapogea i Cyrtophora, o łączniej długości rzepki i golenia wynoszącej dziesięciokrotność szerokości goleni. Wszystkie uda są tak długie jak golenie i rzepki tej samej pary, czasem uda pierwszej pary są nieco krótsze. Łączna długość nadstopia i stopy jest mniejsza od łącznej długości rzepki i goleni tej samej pary[1].
Opistosoma (odwłok) ma kształt rurkowaty do owalnego z parą guzów na przedzie, co wyraźnie odróżnia ten rodzaj od Agriope i Gea. Ubarwienie opistosomy cechuje się podłużnym paskiem na wierzchu oraz czarniawym spodem z parą białych przepasek. Kądziołki przędne pozbawione są gruczołów wiciowatych i zagregowanych[1]. Płytka płciowa samicy jest słabo zesklerotyzowana[2] i ma parę otworów, a za nimi parę kubkowatych struktur, które mogą być zesklerotyzowane lub nie[1].
Nogogłaszczki samca mają pojedynczą szczecinkę makroskopową na rzepce i dwie na goleni[1]. Tak jak u innych krzyżakowatych paracymbium, apofiza medialna i radix zrośnięte są z cymbium[2]. Bulbus odznacza się spiczastym konduktorem umieszczonym na tegulum, miękką apofizą medialną przypominającą tę u rodzaju Kapogea oraz słabo zesklerotyzowanym embolusem, którego szczytowa część odłamuje się w trakcie kopulacji, blokując płytkę płciową samicy[1].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Pająki te zasiedlają wilgotne lasy, skraje lasów, formacje krzewiaste (cerrado) i łąkowe (campo). Budują poziome sieci łowne pozbawione nici lepkich, podobne do tych spotykanych u rodzaju Mecynogea[1].
Rodzaj neotropikalny, rozsiedlony od południowego Meksyku przez Amerykę Centralną i większą część Ameryki Południowej po Paragwaj i północną Argentynę[3][2].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został w 1997 roku przez Herberta Waltera Leviego. Gatunkiem typowym autor ten wyznaczył Miranda porracea[2][3]. Nazwa Manogea nawiązuje do rodzaju Gea[1].
Do rodzaju tego należą trzy opisane gatunki[3]:
- Manogea gaira Levi, 1997
- Manogea porracea (C. L. Koch, 1838)
- Manogea triforma Levi, 1997
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Herbert Walter Levi. The American orb weavers of the genera Mecynogea, Manogea, Manogea and Cyrtophora (Araneae: Araneidae). „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology”. 155, s. 215-255, 1997.
- ↑ a b c d Herbert W. Levi. Key to the genera of Araneid Orbweavers (Araneae, Araneidae) of Americas. „The Journal of Arachnology”. 30, s. 527–562, 2002.
- ↑ a b c Norman I. Platnick: Gen. Manogea Levi, 1997. [w:] World Spider Catalog Version 23.0 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2022-02-17].