Przejdź do zawartości

Mansjonaria w Łęcznej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mansjonaria w Łęcznej
Zabytek: nr rej. A/94 z 18.11.1994 r.[1]
Ilustracja
Budynek dawnej mansjonarii w Łęcznej
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miejscowość

Łęczna

Adres

ul. Świętoduska 2

Ukończenie budowy

ok. 1639 r.

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Mansjonaria w Łęcznej”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mansjonaria w Łęcznej”
Położenie na mapie powiatu łęczyńskiego
Mapa konturowa powiatu łęczyńskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Mansjonaria w Łęcznej”
Położenie na mapie gminy Łęczna
Mapa konturowa gminy Łęczna, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Mansjonaria w Łęcznej”
Położenie na mapie Łęcznej
Mapa konturowa Łęcznej, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mansjonaria w Łęcznej”
Ziemia51°18′22,7″N 22°53′09,8″E/51,306306 22,886056

Mansjonaria w Łęcznej – późnobarokowy dom mansjonariuszy w Łęcznej, wybudowany około 1639 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Mansjonaria wybudowana została około 1639 roku z fundacji Adama Noskowskiego, podkomorzego lubelskiego, z przeznaczeniem dla księży mansjonarzy, w stylu późnego baroku.

Budynek został uszkodzony przez pożar w 1715 roku. W latach 1767–1774 restaurowany był przez biskupa płockiego Hieronima Szeptyckiego, dziedzica Łęcznej. Remont zakończył bratanek biskupa, ksiądz Marcin Szeptycki, ówczesny proboszcz parafii łęczyńskiej i przeznaczył go na plebanię. W 1820 roku budynek wymagał remontu i nie był zamieszkany. W 1930 roku dach gruntownie przebudowano według projektu architekta Trzcińskiego, zastępując dach łamany polski, mansardowym[2].

Obiekt został wpisany do rejestru zabytków 18 listopada 1993 roku.

Początkowo budynek służył księżom misjonarzom (według dokumentów kościelnych było ich tu czterech).

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Biały budynek na rzucie prostokąta, murowany z kamienia i cegły, otynkowany, parterowy, z mieszkalnym poddaszem, podpiwniczony. Nosi cechy stylu późnobarokowego. Dwuipółtraktowy. Pośrodku, na osi podłużnej korytarz, z odchodzącą od niego wąską sionką w trakcie zachodnim. Korytarze posiadają sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. W jednym z pomieszczeń w trakcie zachodnim zachowało się sklepienie kolebkowo-krzyżowe, w pozostałych sufity. Ściany zewnętrzne rozczłonkowane pilastrami, z profilowanym gzymsem wieńczącym. Dach mansardowy z facjatami, kryty blachą[2].

Otoczenie

[edytuj | edytuj kod]

Przed mansjonarią usytuowana jest studnia.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2016-04-23].
  2. a b Serwis urzędu miejskiego w Łęcznej - Mansjonaria. [dostęp 2015-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-13)]. (pol.).