Maria Carola Cecchin

Błogosławiona
Maria Karola Cecchin

Maria Carola Cecchin
Fiorina Cecchin

zakonnica, misjonarka
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1877 Cittadella (Włochy)
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1925 na Morzu Czerwonym między Massua a Suezem
Czczona przez	Kościół rzymskokatolicki
Beatyfikacja	5 listopada 2022 stadion w Kinoru przez Franciszka
Wspomnienie	13 listopada

Fiorina Cecchin, imię zakonne Maria Carola (ur. 3 kwietnia 1877 w Cittadella, zm. 13 listopada 1925 na Morzu Czerwonym między Massua a Suezem) – włoska zakonnica, misjonarka, Błogosławiona Kościoła katolickiego.

Życiorys

Urodziła 3 kwietnia 1877 w Cittadella w prowincji Padwa. Cecchin próbowała wstąpić do Suore di Santa Dorotea w Vicenzy, ale została odrzucona ze względu na słabe zdrowie. Giuseppe Benedetto Cottolengo w ich domu w Bigolino, w Treviso, kiedy miała dziewiętnaście lat. 27 sierpnia 1896 Cecchin rozpoczęła okres postulatu w Małym Domu Opatrzności Bożej w Turynie (była 139. postulantką w tym roku), a następnie 2 października 1897 rozpoczęła nowicjat, przyjmując dzień później habit i imię zakonne "Maria Carola", po czym 6 stycznia 1899 złożyła uroczystą śluby zakonne. Po złożeniu profesji została zatrudniona jako kucharka najpierw w internacie prowadzonym przez zakon w Giaveno, a następnie w domu macierzystym w Turynie, jednak bardzo pragnęła wstąpić na misje w Afryce, co było jej wieloletnią ambicją. 19 marca 1904 złożyła przełożonym formalną prośbę o przyjęcie na misje.

W 1905 roku spełniło się jej życzenie, gdy została wysłana do Kenii wraz z czterema koleżankami i dwiema zakonnicami z Misjonarek Konsolaty, wyruszając 28 stycznia 1905, była to trzecia wyprawa zakonnic na kontynent afrykański z Triestu, otrzymując przed wyjazdem krzyż misyjny od kardynała arcybiskupa Turynu Agostino Richelmy. Po przybyciu do Mombasy, po dwutygodniowej podróży, siostry zostały poproszone o kierowanie stacjami misyjnymi i powiedziano im, że ważne jest, aby wiedziały, jak najlepiej nauczać katechizmu i praktykować medycynę, a także uczyć dzieci czytania i pisania. Pomimo szeregu trudności, jakie napotkała w tym okresie, wśród których były różnice klimatyczne, różnice w poziomie życia, różnice kulturowe i językowe, Cecchin i jej koleżanki były w stanie współpracować z Misjonarkami Konsolatkami i uczyć się razem z nimi. Wkrótce Cecchin nauczyła się języka Kikuyu i mogła porozumiewać się o wiele płynniej niż w chwili przybycia. Najpierw stacjonowała w Limuru, a następnie w Tuthu, potem została wysłana do Iciagaki, Mugoiri, Wambogo, a w końcu do Tigania w Meru. Za każdym razem, gdy przenosiła się w inne miejsce, zakładała mały domek dla zakonnic, które miały przybyć po niej, i starała się, aby nadawał się do zamieszkania, zakładając ogródek warzywny i tworząc małe podwórko. Znana ze swej gorliwości w promowaniu Ewangelii, niestrudzenie pracowała nad nauczaniem katechizmu, nie tylko dzieci, ale i starszych ludzi. Większość czasu poświęcała opiece nad ubogimi i chorymi. Pierwsza wojna światowa miała jednak swoje reperkusje, które dotarły także do Afryki. Cecchin opiekowała się żołnierzami w szpitalach wojskowych, a po zakończeniu wojny także chorymi na grypę hiszpankę. Po zakończeniu wojny Cecchin została przełożoną regionalną, a w czasie ostatniego pobytu we wspólnocie w Tiganii ciężko zachorowała, zdiagnozowano u niej sangwiniczne zapalenie jelit, co sprawiło jej ogromny ból aż do śmierci. Jej trudy pogłębiły się jeszcze bardziej po tym, jak w 1923 roku owocna współpraca z Misjonarzami Konsolatami uległa wyraźnemu pogorszeniu, między innymi z powodu różnic w stylu ewangelizacji. Po kilku nieudanych próbach przełożonych zakonu, papież Benedykt XV postanowił położyć kres tej sytuacji, nakazując formalnie repatriację sióstr Cottolengo do Kenii i polecając wikariuszowi apostolskiemu Kenii Filippo Perlo wypełnienie prośby i poinformowanie o tym sióstr. Cecchin nadzorowała ich wyjazd, jako ostatnia z 44 sióstr (wyjechała tylko z jedną koleżanką) wyjechała 25 października 1925, mimo że była ciężko chora.

Śmierć

Cecchin zmarła na pokładzie parowca Porto Alessandretta 13 listopada 1925 na Morzu Czerwonym między Massua a Suezem. Jej szczątki nigdy nie zostały pochowane, ponieważ ze względu na ówczesne przepisy higieniczne jej zwłoki zostały zawinięte w zwykłe białe prześcieradło i pochowane na morzu po zorganizowaniu pospiesznego pogrzebu.

Proces beatyfikacyjny

Proces beatyfikacyjny rozpoczął się 28 lutego 2013 po tym, jak Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała oficjalny dekret "nihil obstat" (bez sprzeciwu), który zezwalał archidiecezji turyńskiej na rozpoczęcie dochodzenia diecezjalnego w sprawie jej życia i świętości po przeniesieniu forum beatyfikacyjnego z diecezji Meru do archidiecezji turyńskiej. Dochodzenie diecezjalne rozpoczęło się 24 kwietnia 2014 podczas Mszy św. celebrowanej przez abpa Cesare Nosiglia, a następnie, kilka miesięcy później, 7 października, ten sam arcybiskup przewodniczył zakończeniu procesu. 28 maja 2015 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie wydała dekret zatwierdzający proces, w którym potwierdziła, że wszystkie dowody zostały jej przedstawione i że archidiecezja turyńska przeprowadziła proces zgodnie z przepisami ustalonymi przez Kongregację.

23 listopada 2020 papież Franciszek podpisał dekret o heroiczności jej cnót i od tej pory przysługiwał jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej, zaś 13 grudnia 2021 uznał cud za jej wstawiennictwem co otwiera drogę do jej beatyfikacji. 5 listopada 2022 podczas eucharystii na stadionie w Kinoru została przez kard. Antoine Kambanda, arcybiskupa Kigali z Rwandy beatyfikowana i włączona w poczet błogosławionych Kościoła katolickiego.

Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 13 listopada.