Max Bielschowsky

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Max Bielschowsky
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1869
Wrocław

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 1940
Londyn

Alma Mater

Śląski Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Breslau
Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium

Multimedia w Wikimedia Commons

Max Bielschowsky (ur. 19 lutego 1869 we Wrocławiu, zm. 15 sierpnia 1940 w Londynie) – niemiecki lekarz neurolog i neuropatolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Max Bielschowsky urodził się 19 lutego 1869 we Wrocławiu, jako syn Eduarda Bielschowsky’ego młodszego (1840–1910) i Natalie z domu Lion (1839–1918)[1]. Firma jego ojca handlowała materiałami tekstylnymi. Max miał braci Emanuela (1872–1947) i Ernsta (1871–1899). Dalekim krewnym Maxa był okulista Alfred Bielschowsky (1871–1940)[2]. Innym kuzynem Maxa był Albert Bielschowsky, znawca dzieł Goethego i jego biograf.

Studiował na Śląskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Breslau oraz Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie otrzymał tytuł doktora medycyny summa cum laude w 1893.

Od dzieciństwa interesował się mózgiem. Po zakończeniu studiów zaczął rozwijać swoje zainteresowania, najpierw razem z Ludwigiem Edingerem w Senckenberg Pathologisches Institut we Frankfurcie nad Menem. Kierujący w tym czasie instytutem Carl Weigert zainteresował Bielschowsky’ego technikami barwienia preparatów neuropatologicznych. Między 1896 a 1904 Bielschowsky był asystentem psychiatry Emanuela Mendla w jego berlińskim laboratorium. W tym czasie zaczął publikować pierwsze, wysoko ocenione prace naukowe. Należał do Berlińskiego Towarzystwa Psychiatrii i Chorób Nerwowych.

W 1904 Bielschowsky rozpoczął pracę razem z Oskarem Vogtem w Neurobiologisches Universitäts-Laboratorium w Berlinie, gdzie spędził kolejne 30 lat. Od 1925 działał w Instytucie Badań nad Mózgiem w Kaiser Wilhelm-Gesellschaft. W 1931 Instytut został przeniesiony do Berlina–Buch. W 1929 Bielschowsky świętował sześćdziesiąte urodziny – z tej okazji ukazał się specjalny zeszyt „Journal für Psychologie und Neurologie”, w którym znalazły się prace Spielmeyera, Vogta, Rosego, Popowa i innych[3]. Bielschowsky obok pracy naukowej prowadził lukratywną praktykę i podobno był doskonałym diagnostą[4]. Mieszkał i przyjmował pacjentów przy Kurfürstenstrasse 99a[5].

Z powodu nieporozumień z Vogtem Bielschowsky w 1933 zrezygnował z pracy w Instytucie. Przyjął najpierw ofertę laboratorium Wilhelmina Gasthuis w Amsterdamie, gdzie miał możliwość pracy z Bernardem Brouwerem; jednak już rok później rozpoczął pracę w laboratorium kliniki psychiatrycznej w Utrechcie, u Boekego i Baumanna, korzystając z grantu Fundacji Rockefellera[6]. W 1935 roku przez krótki okres przebywał gościnnie w Instytucie Cajala w Madrycie. Powrócił do Berlina w 1936, jednak miał zakaz pracy[7]. W czerwcu tego roku miał pierwszy udar mózgu, który przykuł go na trzy miesiące do łóżka[4].

Od 1932 był honorowym członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Neurologicznego.

Tuż przed wybuchem wojny w 1939 Bielschowsky przeniósł się wraz z żoną Else z domu Schlesinger i synem Paulem do Londynu, gdzie podjął pracę w laboratorium doktora Greena w Sheffield. W 1940 roku przebył kolejny udar i po trzech dniach zmarł. Wspomnienia o nim napisali Julius Hallervorden[8], Berthold Ostertag[9] i Fritz Heinrich Lewy[10]. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Golders Green, nieopodal grobu przyjaciela, Paula Schustera. Jego najmłodszy syn Hans zmarł w 1944 roku, najstarszy syn Franz David, profesor w Szkole Medycznej Uniwersytetu w Otajo, zmarł 21 kwietnia 1965 roku w Nowej Zelandii[11]. Żona Else zmarła 18 października 1947 roku w Londynie.

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

W dorobku naukowym Bielschowsky’ego znajduje się ponad 180 prac z dziedziny neuropatologii. Zajmował się między innymi patologią stwardnienia guzowatego[12], ceroidolipofuscynozą[13] (której postać niemowlęca określana jest niekiedy jako choroba Bielschowsky’ego lub choroba Jansky’ego-Bielschowsky’ego[14]), chorobą Parkinsona, pląsawicą Huntingtona i dystrofią miotoniczną (razem z Maasem i Ostertagiem). Pisał rozdziały do podręczników; do podręcznika Lewandowskiego sporządził rozdział o półpaścu[15] i o ogólnej neurohistologii i neuropatologii[16].

W 1886 roku wraz z Paulem Schusterem opisał zmiany histopatologiczne w stwardnieniu rozsianym. Pionierskie prace Bielschowsky’ego nad metodami barwienia skrawków histologicznych doprowadziły do opracowania nowej metody srebrzenia włókien nerwowych, która zastąpiła historyczną metodę Cajala i określana jest do dziś jako metoda Bielschowsky’ego. Pod tą samą nazwą znane są jeszcze co najmniej dwie opracowane przez Bielschowsky’ego techniki: metoda barwienia czerwienią Kongo uwidaczniająca płytki amyloidowe, i metoda srebrzenia, również znajdująca zastosowanie w uwidacznianiu płytek. Metoda Bielschowsky’ego-Hirana to również metoda srebrzenia, zmodyfikowana przez Asao Hirano. W 1924 Bielschowsky i Stanley Cobb opracowali metodę barwienia przyżyciowego[17]. W 1927 Bielschowsky i Rose przedstawili metodę wybiórczego barwienia V i VI warstwy kory mózgowej przy użyciu indofenolu[18].

Od 1901 zajmował się zagadnieniem guzów mózgu, publikując na ten temat razem z Simonsem[19], Richardem Hennebergiem[20], Ungerem i Valentinem.

Badał cytoarchitektonikę kory i prążkowia, najpierw z Korbinianem Brodmannem, potem z Maksymilianem Rosem.

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

  • Ueber einen Fall von Perityphlitis suppurativa mit Ausgang in Septico-Pyaemie. Muenchen kgl. Hof- u. Univ.-Buchdr. v. Dr. C. Wolf & Sohn 1893
  • Ein Fall von Morvan'scher Krankheit. Neurologisches Centralblatt 15, ss. 450–454 (1896)
  • Ein Fall von Worttaubheit nach Basisfractur. Neurologisches Centralblatt 17, ss. 729–734 (1898)
  • Martin Bloch, Max Bielschowsky: Ein Fall von Worttaubheit nach Basisfraktur. Neurologisches Centralblatt 17, 729–734, 1898
  • Myelitis und Sehnerventzündung. S. Karger, Berlin 1901 92 pp.
  • Zur Histologie und Pathologie der Gehirngeschwülste[21]. (1901)
  • Zur Histologie der Compressions-veränderungen des Rückenmarks bei Wirbelgeschwülsten. Neurologisches Centralblatt 20, 5, 217–221, 6, 242–255, 1901
  • Die Silberimprägnation der Achsencylinder. Neurologisches Centralblatt 21, 579–84 22: 997–1006, 1902/1903
  • Zur Histologie der multiplen Sklerose; Untersuchungs-ergebnisse neuer Methoden. Neurologisches Centralblatt 22, ss. 770–777, 1903
  • Bielschowsky M, Pollack B. Zur Kenntnis der Innervation des Siugethierauges. Neurologisches Centralblatt 23, 387 (1904)
  • Bielschowsky M, Brodmann K. Zur feineren Histologie und Histopathologie der Grosshirnrinde. Journal für Psychologie und Neurologie 5, ss. 173-200, 12 pl. (1905)
  • Bielschowsky M, Brodmann K. Zur feineren Histologie und Histopathologie der Grosshirnrinde mit besonderer Berücksichtigung der Dementia paralytica, Dementia senilis und Idiotie. „Journal für Psychologie und Neurologie” 5 (1908)
  • Über die nervösen Endorgane im häutigen Labyrinth der Säugetiere[22]. (1907)
  • Allgemeine Histologie und Histopathologie des Nervensystems. W: Max Lewandowsky (Hrsg.), Handbuch der Neurologie. Tom 1, Berlin 1910
  • Herpes Zoster. W: Max Lewandowsky (red.): Handbuch der Neurologie. Vol. 5, Berlin 1910
  • Über das System der Neurome und Beobachtungen an einem Ganglioneurom des Gehirns (nebst Untersuchungen über die Genese der Nervenfasern in „Neurinomen”)[23]. 1911
  • Max Bielschowsky, Gallus. Ueber tuberoese Sklerose. Journal für Psychologie und Neurologie 20, 1, 1913
  • Über spätinfantile familiäre amaurotische Idiotie mit Kleinhirnsymptomen. Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde 50, 7–29 (1914)
  • Über Tuberöse Sklerose und ihre Beziehungen zur Recklinghausenschen Krankheit[24]. (1914)
  • Ueber Hemiplegie bei intakter Pyramidenbahn : ein Beitrag zur Kenntnis des Schichtungsplanes der Grosshirnrinde. Journal für Psychologie und Neurologie 22, 1916
  • Bielschowsky M, Freund CS. Ueber Veränderungen des Striatums bei tuberöser Sklerose und deren Beziehungen zu den Befunden bei anderen Erkrankungen dieses Hirnteils. Journal für Neurologie and Psychologie 24, ss. 20-47, 1918
  • Nervengewebe, Morphologie der Ganglienzelle.
  • Zentrale Nervenfazern
  • Stanley Cobb, Max Bielschowsky. A method for intra-vital staining with silver ammonium oxide solution. Journal für Psychologie und Neurologie 31, 301–304 (1925)
  • Bielschowsky M, Rose M. Die Bedeutung des Nachweises oxydierender und reduzierender Gewebefermente für Lokalisationsfragen des Gehirns. Journal fuer Psychologie und Neurologie 39, s. 73–83 (1927)
  • Übersicht über den gegenwärtigen Stand der Neuronenlehre und die gegen sie erhobenen Einwände W: Handbuch der mikroskopischen Anatomie der Menschen Tom 4, Berlin 1928
  • Über Bau und Histogenese der zentralen Ganglioglioneurome[25] (1928)
  • Bielschowsky M, Rose M. Kora pachy- i mikrogyralna i jej stosunek do pewnych części prawidłowego allocortex. W: Księga jubileuszowa Edwarda Flataua. Warszawa 1929 s. 35–42
  • Neue Silberimprägnationsversuche zur Darstellung der Neuroglia und deren Ergebnisse[26]. 1931
  • Rückenmarksbefunde bei „geheilter” Myelose[27]. (1935)
  • Zur Kenntnis des Friedreich-Komplexes[28]. (1934)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ The Bielschowsky Family 1740 - Now: Natalie Lion. www.bielschowsky.nl. [dostęp 2011-04-17]. (ang.).
  2. ↑ Werner Leibbrand: Max Bielschowsky. W: Neue Deutsche Biographie. T. 2. Berlin: 1955.
  3. ↑ Max Bielschowsky zum sechzigjährigen Geburtstage. „Journal für Psychologie und Neurologie”. 28 (2), 1929. 
  4. ↑ a b Arthur Weil: Max Bielschowsky. W: Webb Haymaker: The Founders of Neurology. One Hundred and Thirty-Three Biographical Sketches. Prepared for the Fourth International Neurological Congress in Paris by Eighty-Four Authors. Springfield: C.C.Thomas, 1953, s. 168–172.
  5. ↑ Berliner Adressbücher (1930). s. 235. [dostęp 2011-04-17].
  6. ↑ Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer, s. 98. ISBN 3-540-40690-5.
  7. ↑ Peiffer J. Die Vertreibung deutscher Neuropathologen 1933–1939. „Nervenarzt”. 69 (2), s. 99–109, 1998. DOI: 10.1007/s001150050245. PMID: 9551453. 
  8. ↑ Hallervorden J. Zur Erinnerung an Max Bielschowsky 1869–1940. „Nervenarzt”. 30, s. 325–327, 1959. PMID: 13855889. 
  9. ↑ B. Ostertag. In Memoriam Max Bielschowsky. „Deutsche medizinische Wochenshrift”. 84, s. 765–766, 1959. 
  10. ↑ FH. Lewy. Max Bielschowsky. „Transactions of the American Neurological Association”. 67, s. 243–244, 1941. 
  11. ↑ Dr. Franz David Bielschowsky: 1902-1965. An Appreciation. „Cancer Research”. 26. 
  12. ↑ M. Bielschowsky. Über Tuberöse Sklerose und ihre Beziehungen zur Recklinghausenschen Krankheit. „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”. 26 (1), s. 133-155, 1914. DOI: 10.1007/BF02874458. (niem.). 
  13. ↑ M. Bielschowsky. Über spätinfantile familiäre amaurotische Idiotie mit Kleinhirnsymptomen. „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”. 50 (7–29), 1914. (niem.). 
  14. ↑ Bielschowsky's amaurotic idiocy w bazie Who Named It (ang.)
  15. ↑ Herpes Zoster. W: Max Lewandowsky: Handbuch der Neurologie. T. 5. Berlin: 1910.
  16. ↑ Allgemeine Histologie und Histopathologie des Nervensystems. W: Max Lewandowsky: Handbuch der Neurologie, Bd. 1. Berlin: 1910.
  17. ↑ Stanley Cobb, Max Bielschowsky. A method for intra-vital staining with silver ammonium oxide solution. „Journal für Psychologie und Neurologie”. 31, s. 301–304, 1925. 
  18. ↑ M. Bielschowsky, Maksymilian Rose. Die Bedeutung des Nachweises oxydierender und reduzierender Gewebefermente für Lokalisationsfragen des Gehirns. „Journal für Psychologie und Neurologie”. 39, s. 73–83, 1927. 
  19. ↑ M. Bielschowsky, A. Simons. Uber diffuse Hamartome (Ganglioneurome) des Kleinhirns und ihrer Genese. „Journal für Psychologie und Neurologie”, 1930. 
  20. ↑ Max Bielschowsky, Richard Henneberg. Über Bau und Histogenese der zentralen Ganglioglioneurome. „Mschr Psychiat Neurol”. 68, s. 21–51, 1928. DOI: 10.1159/000164507. 
  21. ↑ Max Bielschowsky, Zur Histologie und Pathologie der Gehirngeschwülste, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 22 (1-2), 1901, s. 54–99, DOI: 10.1007/BF01668851, ISSN 0367-004x (niem.).
  22. ↑ Max Bielschowsky, Gustav Brühl, Über die nervösen Endorgane im häutigen Labyrinth der Säugetiere, „Archiv für mikroskopische Anatomie”, 71 (1), 1907, s. 22–57, DOI: 10.1007/BF02979910, ISSN 0176-7364 (niem.).
  23. ↑ Ludwig Pick, Max Bielschowsky, Über das System der Neurome und Beobachtungen an einem Ganglioneurom des Gehirns (nebst Untersuchungen über die Genese der Nervenfasern in „Neurinomen“), „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 6 (1), 1911, s. 391–437, DOI: 10.1007/BF02863946, ISSN 0303-4194 (niem.).
  24. ↑ Max Bielschowsky, Über tuberöse sklerose und ihre beziehungen zur recklinghausenschen krankheit, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 26 (1), 1914, s. 133–155, DOI: 10.1007/BF02874458, ISSN 0303-4194 (niem.).
  25. ↑ Max Bielschowsky, Richard Henneberg, Über Bau und Histogenese der zentralen Ganglioglioneurome, „Monatsschrift für Psychiatrie und Neurologie”, 68 (1-6), 1928, s. 21-51, DOI: 10.1159/000164507.
  26. ↑ Max Bielschowsky, Neue Silberimprägnationsversuche zur Darstellung der Neuroglia und deren Ergebnisse, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 135 (1), 1931, s. 253–278, DOI: 10.1007/BF02864058, ISSN 0303-4194 (niem.).
  27. ↑ L. Bouman, Max Bielschowsky, Rückenmarksbefunde bei „geheilter” Myelose, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 152 (1), 1935, s. 538–547, DOI: 10.1007/BF02865720, ISSN 0303-4194 (niem.).
  28. ↑ Max Bielschowsky, Zur Kenntnis des Friedreich-Komplexes, „Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”, 150 (1), 1934, s. 373–404, DOI: 10.1007/BF02890919, ISSN 0303-4194 (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Max_Bielschowsky&oldid=72285747”