Metoda ślizgowa
 |
Ten artykuł od 2010-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Metoda ślizgowa – technologia budowlana polegająca na realizacji monolitycznych budowli z żelbetu za pomocą ruchomych szalunków nazywanych ślizgami. Stosowana przy wznoszeniu obiektów wysokościowych.
Technologia[edytuj | edytuj kod]
Drewniane lub stalowe deskowania montowano po zewnętrznym obrysie ścian, a następnie wlewano w nie beton. Z chwilą wykonania ściany deskowania przemieszczano w górę za pomocą podnośników hydraulicznych, w celu wykonania następnej warstwy. Stropy były na ogół prefabrykowane i montowane po wykonaniu ścian budynku, rzadziej w trakcie wykonywania ślizgu. Zaletą technologii było tempo budowy budynku. Montaż i demontaż deskowań zabierał około 30 dni, sama budowa ściany trwała krótko i wynosiła na ogół jedną kondygnację na dzień[1][2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze eksperymenty z technologią przeprowadzono w Szwecji w 1910 r., ale dopiero w latach 40. XX w. upowszechniła się w Stanach Zjednoczonych i Niemczech Zachodnich. Do Polski trafiła z Rumunii i początkowo stosowana była tylko w budownictwie przemysłowym. Największy rozkwit techniki przypadł na lata 1964-69, później została wyparta przez konstrukcję wielkopłytową.
Pierwszy budynek mieszkalny w Polsce wzniesiono w 1957 r. w Warszawie na Żoliborzu. Poza stolicą prace nad doskonaleniem technologii prowadzono równocześnie w biurach projektowych w Łodzi, na Śląsku i Zagłębiu Dąbrowskim. Dzięki poparciu Edwarda Gierka inżynierowie opracowali kilka wariantów tej techniki m.in. tzw. „ślizg górniczy”, zastosowany w budynku „Górnik I” w Katowicach oraz metodę autorstwa architektów Henryka Buszki i Aleksandra Franty, wykorzystaną przy wznoszeniu piętnastokondygnacyjnych bloków na Osiedlu Tysiąclecia w Katowicach.
Najwyższym dwudziestokondygnacyjnym ślizgiem na Śląsku jest budynek „S-20” tzw. "Ślizgowiec" (na zdjęciu obok) przy ulicy Korfantego 8 w Katowicach. Budynek został zaprojektowany przez Stanisława Kwaśniewicza i ukończony w 1968 roku[1].
-
Budowa w Nowej Zelandii -
„Ślizgowiec” w Katowicach -
Budynek „Górnik I” Katowice
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A. Borowik, Innowacyjność architektury i urbanistyki "Nowych Katowic" w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku na przykładzie tzw. ślizgu śląskiego, [w:] Budownictwo i architektura Katowic, Katowice: Studio NOA Ireneusz Olsza, 2014, s. 39-51, ISBN 978-83-60071-73-1, OCLC 892608129 [dostęp 2019-09-10].
- ↑ Mały ilustrowany słownik budowlany: terminologia budownictwa. Praca zbiorowa pod kier. Tadeusza Dzięgielewskiego. Warszawa, 1971, s. 446