Metoda Dobosiewicz
 |
Ten artykuł od 2016-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Metoda Dobosiewicz – metoda rehabilitacji opracowana przez prof. dr hab. n. med. Krystynę Dobosiewicz i stosowana w leczeniu skoliozy.
Cele i założenia metody[edytuj | edytuj kod]
Metoda Dobosiewicz ma na celu uruchomienie żeber po wklęsłej stronie skrzywienia i mobilizację poszczególnych segmentów ruchowych kręgosłupa, zahamowanie rotacji kręgów poprzez zwiększenie kifozy piersiowej, uzyskanie wyrównania się czynności bioelektrycznej mięśni strony wklęsłej i wypukłej w pozycji skorygowanej oraz utrwalenie uzyskanej korekcji w pozycji pionowej i podczas chodu. Według prof. Dobosiewicz czynnikami dominującymi w progresywnych skoliozach są rotacja i lordoza odcinka piersiowego i aby zahamować progresję należy skoncentrować się na tych deformacjach. Jeśli rotacja kręgosłupa nie zostanie zahamowana, każde symetryczne napięcie mięśni spowoduje powiększenie lordozy. Dlatego też w leczeniu skoliozy nie należy stosować ćwiczeń symetrycznych mięśni grzbietu. Ćwiczenia takie zwiększają lordozę lędźwiową, zmniejszając kifozę piersiową i w rezultacie następuje pogłębienie rotacji kręgów i powiększenie skrzywienia. Ćwiczenia symetryczne uzasadnione są tylko w przypadkach przygotowania pacjenta do zabiegu operacyjnego w celu rozciągnięcia czynnych i biernych struktur kręgosłupa oraz po zabiegu operacyjnym.
Opis ćwiczeń[edytuj | edytuj kod]
- Pierwszy rodzaj ćwiczeń prowadzony jest w trzech symetrycznych pozycjach wyjściowych w klęku podpartym i polega na mobilizacji klatki piersiowej i kręgosłupa poprzez asymetryczne oddychanie. Wdech jest wykorzystywany do rozciągania struktur po wklęsłej stronie skrzywienia, a wydech do derotacji strony wypukłej z równoczesnym izometrycznym napięciem mięśni w pozycji skorygowanej.
- Pozycja pierwsza – wymaga ustawienia kończyn górnych i dolnych pod kątem prostym w stosunku do tułowia i mobilizuje głównie odcinek szyjny i górny piersiowy kręgosłupa oraz klatkę piersiową.
- Pozycja druga – wymaga ustawienia kończyn górnych pod kątem rozwartym, a dolnych pod kątem prostym i mobilizuje głównie klatkę piersiową oraz odcinek środkowy i dolny kręgosłupa piersiowego.
- Pozycja trzecia – wymaga ustawienia kończyn górnych w oparciu na przedramionach i pod kątem ostrym, a kończyn dolnych pod kątem prostym i mobilizuje głównie odcinek lędźwiowy kręgosłupa.
- Drugi rodzaj ćwiczeń koryguje skrzywienie poprzez asymetryczne oddychanie w pozycji siadu ugiętego. Pozycja wyjściowa dobierana jest indywidualnie na podstawie wielkości krzywizn kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej. W przypadku pleców płaskich należy maksymalnie kifotyzować kręgosłup. W tym rodzaju ćwiczeń wykorzystuje się przybory i urządzenia (laski gimnastyczne, szczeble drabinki), które umożliwiają symetryczną stabilizację obręczy barkowej. Poprzez asymetryczny wdech rozciąga się stronę wklęsłą skrzywienia, a asymetryczny wydech przesuwa do przodu stronę wypukłą skrzywienia bez zmiany kifozy kręgosłupa i prowadzi do wyrównania się obu powierzchni grzbietu. Podczas ćwiczeń rejestruje się potencjały jednostek ruchowych mięśni przykręgowych po obu stronach kręgosłupa i za wynik pozytywny uznaje się wyrównanie czynności bioelektrycznej tych mięśni po obu stronach podczas maksymalnego skurczu izometrycznego w fazie wydechu.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Metoda Dobosiewicz. W: Jacek Wilczyński: Boczne skrzywienia kręgosłupa. Rozpoznanie i korekcja. Część 2. Kielce: Wszechnica Świętokrzyska, 2001. ISBN 83-88274-50-3.
