Metoda Sainte-Laguë
Metoda Sainte-Laguë – metoda stosowana do podziału mandatów w systemach wyborczych opartych na proporcjonalnej reprezentacji z listami partyjnymi. Jej nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego matematyka André Sainte-Laguë.
Metoda polega na znalezieniu największych, kolejno po sobie następujących ilorazów z liczby uzyskanych głosów. Podziału dokonuje się, dzieląc liczbę głosów przypadających każdemu komitetowi wyborczemu przez kolejne liczby nieparzyste: 1, 3, 5, 7 itd., a następnie z tak obliczonych ilorazów dla wszystkich komitetów wybieranych jest tyle największych, ile jest mandatów do obsadzenia[1].
Istnieją różne odmiany tej metody. Niekiedy pomija się pierwszy dzielnik, dzieląc liczbę uzyskanych głosów kolejno przez 3, 5, 7 itd. Popularną modyfikacją jest zastąpienie pierwszego dzielnika 1 przez 1,4, co sprzyja ugrupowaniom większym – system ten znany jest jako zmodyfikowana metoda Sainte-Laguë[2].
Wykorzystywanie
[edytuj | edytuj kod]Metoda Sainte-Laguë jest stosowana m.in. w systemach wyborczych w Danii, Norwegii, Szwecji[3]. Zastosowano ją także w Polsce podczas wyborów parlamentarnych 2001 roku[4] oraz w wyborach do rad gmin (w gminach liczących powyżej 20 tys. mieszkańców) w 1990 i 1994 r.
Przykład
[edytuj | edytuj kod]Mamy komitety A, B oraz C, które otrzymały kolejno 720, 300 i 480 głosów, do obsadzenia jest 8 mandatów.
1 krok: obliczenie ilorazów
| Dzielnik | Komitet A | Komitet B | Komitet C |
| 1 | 720 (pierwszy mandat) | 300 (trzeci) | 480 (drugi) |
| 3 | 240 (czwarty) | 100 (ósmy) | 160 (piąty) |
| 5 | 144 (szósty) | 60 | 96 |
| 7 | 103 (siódmy) | 43 | 69 |
2 krok: ułożenie ilorazów w kolejności malejącej (w nawiasach komitet):
1 – 720 (A)
2 – 480 (C)
3 – 300 (B)
4 – 240 (A)
5 – 160 (C)
6 – 144 (A)
7 – 103 (A)
8 – 100 (B)
itd.
Cztery mandaty uzyska więc komitet A, a komitety B oraz C po dwa.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Chmaj Joanna Marszałek Kawa Wojciech Sokół: Encyklopedia Wiedzy Politycznej. Wyd. I. Toruń: Adam Marszałek, 2004, s. 343-344. ISBN 83-7441-016-7.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Chmaj Joanna Marszałek Kawa Wojciech Sokół: Encyklopedia Wiedzy Politycznej. Wyd. I. Toruń: Adam Marszałek, 2004, s. 343. ISBN 83-7441-016-7.
- ↑ Marek Chmaj Joanna Marszałek Kawa Wojciech Sokół: Encyklopedia Wiedzy Politycznej. Wyd. I. Toruń: Adam Marszałek, 2004, s. 344. ISBN 83-7441-016-7.
- ↑ Marek Chmaj Joanna Marszałek Kawa Wojciech Sokół: Encyklopedia Wiedzy Politycznej. Wyd. I. Toruń: Adam Marszałek, 2004, s. 344. ISBN 83-7441-016-7.
- ↑ Leszek Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa: Wolters Kluwer, 2021, s. 183-188, ISBN 978-83-8246-576-1.