Mewa pręgosterna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mewa pręgosterna
Larus belcheri[1]
Vigors, 1829
Ilustracja
Osobnik dorosły w szacie godowej
Ilustracja
Osobnik dorosły w szacie spoczynkowej
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Larus

Gatunek

mewa pręgosterna

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

Mewa pręgosterna[3] (Larus belcheri) – gatunek dużego ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Występuje u wybrzeży zachodniej Ameryki Południowej. Nie jest zagrożona wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[4].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Występuje u wybrzeży zachodniej Ameryki Południowej, w Chile, Ekwadorze i Peru[5][4]. Nie wędruje, okazjonalnie zalatuje na północ np. do Panamy[6][7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Ptak w szacie spoczynkowej w locie

Dużej wielkości ptak osiągający długość do 52 cm, rozpiętość skrzydeł do 121 cm[5][8]. Pokrojem i upierzeniem podobna do blisko spokrewnionej mewy południowej, lecz jest przede wszystkim mniejsza[8]. Ptak młodociany mewy południowej ma głowę podobnego koloru co ciało, natomiast młody osobnik mewy pręgosternej ma głowę ciemną[8].

Głowa, szyja i spodnia część ciała w szacie godowej białe[5][9]. Plecy i skrzydła ciemne[5][9]. Na dziobie czarna przepaska oraz czerwona plamka[5]. W locie widoczna jest czarna końcówka ogona[5][9]. Żółte nogi[5]. Brak dymorfizmu płciowego[5]. W szacie spoczynkowej czarna głowa[5]. U młodych ptaków na brunatnych skrzydłach ciemniejsze przepasania oraz brunatna głowa[5].

Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]

Mewa pręgosterna zaatakowana przez sępnika różowogłowego

Mewy pręgosterne żyją na otwartym oceanie, w zatokach, dopływach rzek[9][2]. Są uzależnione od prądu Humboldta i efektu El Niño, choć wolą przebywać blisko brzegu[5][9].

Gatunek wszystkożerny, preferuje padlinę, ryby, mięczaki i skorupiaki, chętnie też kradną pisklęta innych ptaków morskich oraz odpady[5][7]. Wyrywają także pożywienie innym ptakom[7].

Ptaki te preferują gniazdować samotnie, na plażach i w zatokach często gniazduje do 100 par[5]. Jedynym wyjątkiem jest kolonia na wyspie San Gallán, licząca tysiące osobników[5]. Gniazdo to płytki dołek w glebie, wyścielony mchem lub innym materiałem roślinnym, w którym samica składa od 1 do 3 oliwkowych jaj z brązowym plamkowaniem[5]. Oboje rodzice opiekują się wylęgiem[7].

Status[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę pręgosterną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[2][6]. Liczebność światowej populacji, według szacunków, mieści się w przedziale 1000 – 10 000 osobników, a jej trend uznaje się za rosnący[6][2]. Wcześniej gatunkowi zagrażali ludzie, którzy zbierali odchody ptaków jako nawóz dla roślin, znany jako guano, przez co niepotrzebnie płoszono ptaki[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Larus belcheri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Larus belcheri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2021-07-07). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-10-05].
  4. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-10-05]. (ang.).
  5. a b c d e f g h i j k l m n o p Mewy wysp, [w:] David Alderton, Encyklopedia ptaków świata, Peter Barrett, Dragon, 2020, s. 51, ISBN 978-83-8172-650-4.
  6. a b c Species factsheet: Larus belcheri. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-10-05]. (ang.).
  7. a b c d Belcher's Gull – Larus belcheri Information and photos. South Dakota Birds and Birding. [dostęp 2021-10-05]. (ang.).
  8. a b c Belcher’s Gull (Larus belcheri). Peru Aves. [dostęp 2021-10-05]. (ang.).
  9. a b c d e Belcher's gull. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-10-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]