Mezangium zewnętrzne

Mezangium zewnętrzne (gr. mesos – między; angeion – naczynie; inaczej: mezangium zewnątrzkłębuszkowe^[1] lub pozakłębuszkowe^[2]^[3]) – tkanka łączna należąca do mezangium, leżąca pomiędzy tętniczką doprowadzającą a odprowadzającą. Jest elementem aparatu przykłębuszkowego.

Komórki mezangium zewnętrznego są płaskie i wydłużone^[1]. Charakteryzują się wydłużonymi, skierowanymi w stronę plamki gęstej jądrami komórkowymi^[3]. Mezangiocyty posiadają liczne poprzeplatane ze sobą wypustki otoczone siatką (fr. lacis) utworzoną z materiału mezangialnego^[1]^[3].

Funkcje komórek mezangium zewnętrznego[edytuj | edytuj kod]

Funkcja komórek mezangium zewnętrznego nie jest do końca znana. Uważa się, że odpowiadają one za transdukcję informacji z plamki gęstej do mezangium wewnętrznego. Działanie to opisywane jest jako mechanizm sprzężenia zwrotnego kanalikowo-kłębuszkowego, w którym zmiana stężenia jonów sodu w kanaliku dystalnym wywołuje bezpośrednią regulację przepływu krwi w kłębuszku nerkowym^[1]. Inną przypisywaną im funkcją jest przekaźnictwo informacji między komórkami plamki gęstej a komórkami przykłębuszkowymi^[4]. Komórki te wykazują ponadto zdolność do fagocytozy^[5]. Innym niewyjaśnionym zagadnieniem jest występowanie w komórkach mezangium zewnętrznego reniny^[6].

Synonimy komórek mezangium zewnętrznego[edytuj | edytuj kod]

Mezangiocyty zewnętrzne zwane są również:

komórkami Goormaghtigha^[5] – na cześć belgijskiego patologia Norberta Goormaghtigha,
komórkami siatki^[3]^[7] lub komórkami lacis (ang. lacis cells)^[1],
komórkami polkissen (ang. polkissen cells)^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Barbara Young [et al.]: Wheater histologia : podręcznik i atlas. Jacek Malejczyk (red.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2010. ISBN 978-83-7609-186-0.
↑ Patofizjologia : podręcznik dla studentów medycyn. Sławomir Maśliński, Jan Ryżewski (red.). Wyd. IV. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009. ISBN 978-83-200-3998-6.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Histologia. Kazimierz Ostrowski (red.). Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1995. ISBN 83-200-1869-2.
↑ Wojciech. Sawicki: Histologia. Wyd. V. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 530. ISBN 978-83-200-3710-4..
↑ ^a ^b Section VII, The Kidney. W: Robert M. Berne, Matthew N. Levy, Bruce M. Koeppen, Bruce A. Stanton: Physiology. Wyd. 5. St. Louis: Mosby, 2004. ISBN 0-323-02225-1.
↑ William F. Ganong: Fizjologia. red. nauk. tł. Joanna Lewin-Kowalik. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 441. ISBN 978-83-200-3326-7.
↑ Układ Moczowy. W: Andrzej Myśliwski: Podstawy cytofizjologii i histologii. Wyd. 8. Gdańsk: Akademia Medyczna w Gdańsku, 2007. ISBN 978-8360253-33-5.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Wheater-1] Barbara Young [et al.]: Wheater histologia : podręcznik i atlas. Jacek Malejczyk (red.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2010. ISBN 978-83-7609-186-0.

[Maśliński-2] Patofizjologia : podręcznik dla studentów medycyn. Sławomir Maśliński, Jan Ryżewski (red.). Wyd. IV. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009. ISBN 978-83-200-3998-6.

[Ostrowski-3] Histologia. Kazimierz Ostrowski (red.). Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1995. ISBN 83-200-1869-2.

[Sawicki-4] Wojciech. Sawicki: Histologia. Wyd. V. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 530. ISBN 978-83-200-3710-4..

[Mosby-5] Section VII, The Kidney. W: Robert M. Berne, Matthew N. Levy, Bruce M. Koeppen, Bruce A. Stanton: Physiology. Wyd. 5. St. Louis: Mosby, 2004. ISBN 0-323-02225-1.

[Ganong-6] William F. Ganong: Fizjologia. red. nauk. tł. Joanna Lewin-Kowalik. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 441. ISBN 978-83-200-3326-7.

[Myśliwski-7] Układ Moczowy. W: Andrzej Myśliwski: Podstawy cytofizjologii i histologii. Wyd. 8. Gdańsk: Akademia Medyczna w Gdańsku, 2007. ISBN 978-8360253-33-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]