Michał Kuryłowicz
generał audytor | |
Data i miejsce urodzenia |
26 września 1858 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 lutego 1919 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1878–1916 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Najwyższy Sąd Wojskowy |
Stanowiska |
prezydent senatu |
Odznaczenia | |
Michał Kuryłowicz (ur. 26 września 1858 w Nałużu, zm. 6 lutego 1919 we Lwowie) – polski prawnik i wojskowy pochodzenia ukraińskiego, generał audytor armii Austro-Węgier.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się we wsi Nałuże, w rodzinie duchownego greckokatolickiego[1]. Ukończył w c. k. Gimnazjum w Brzeżanach oraz prawo na Uniwersytecie Lwowskim zdając egzaminy państwowe w 1882[1]. 3 kwietnia 1878 wstąpił jako jednoroczny ochotnik do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 55 w Brzeżanach. W listopadzie 1879 awansował na stopień porucznika rezerwy. Po zakończeniu studiów i zdaniu egzaminów rozpoczął praktykę w Wojskowym Sadzie Wyższym w Wiedniu. W maju 1885 rozpoczął pracę jako sędzia w Sądzie Garnizonowym w Aradzie. W 1887 jako kapitan audytor przeszedł do Lwowa do tamtejszego sadu garnizonowego. W 1888 przeniesiony został do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 30 we Lwowie na stanowisko audytora pozostając tam kolejne 4 lata. W latach 1892–1894 kierował sądem garnizonowym w Tarnowie. 3 marca 1895 przeniesiony zostaje do c. k. Obrony Krajowej, wcielony do 20 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Stanisławowie i przydzielony do Komendy Obrony Krajowej w Krakowie na stanowisko referenta prawnego (niem. Justitz-Referent). W 1896 awansuje na majora. W 1899 został przeniesiony na takie samo stanowisko w Komendzie Obrony Krajowej w Przemyślu. W 1901 został podpułkownikiem audytorem. W 1908 przeniesiono go do Lwowa już jako pułkownika. 26 października 1910 przeniesiony został do Wiednia na stanowisko referenta do spraw wymiaru sprawiedliwości przy Inspektoracie Żandarmerii[2]. 30 października 1912 awansował na stopień generała audytora[3]. W czerwcu 1914 mianowano go naczelnym obrońca wojskowym, a 12 września 1915 prezydentem senatu Najwyższego Sądu Wojskowego[1]. 1 sierpnia 1916 przeszedł w stan spoczynku.
Powrócił do Lwowa, gdzie włączył się w organizowanie wojsk polskich. 2 grudnia 1918 mianowano go szefem biura szkód wojennych w kwatermistrzostwie Dowództwa „Wschód”. Zmarł nagle 6 lutego 1919 we Lwowie, pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim. 6 października 1919 został pośmiertnie przyjęty do Wojska Polskiego[4].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]W czasie służby w Siłach Zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej otrzymał:
- Order Korony Żelaznej 3. klasy,
- Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa,
- Złoty Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Rydel 2001 ↓, s. 217.
- ↑ O przeniesieniu do Inspektoratu Żandarmerii.
- ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 1139.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 94 z 10 listopada 1919 roku, poz. 3634.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.
- Absolwenci Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego
- Polacy – generałowie armii austro-węgierskiej
- Polacy – odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Żelaznej
- Polacy odznaczeni Medalem Jubileuszowym Pamiątkowym dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
- Polacy odznaczeni Krzyżem Jubileuszowym Wojskowym
- Pochowani na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie
- Urodzeni w 1858
- Zmarli w 1919