Michaił Bogdanow (kombrig)
 generał major (ROA)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 Odebrane: 
| |
Michaił Wasiljewicz Bogdanow, ros. Михаил Васильевич Богданов (ur. 1897 we wsi Woźnia w guberni smoleńskiej, zm. 19 kwietnia 1950 w Moskwie) – kombrig Armii Czerwonej, szef oddziału artylerii w sztabie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji pod koniec II wojny światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1919 r. wstąpił do armii bolszewickiej. Doszedł do stopnia kombriga. W momencie ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r., sprawował funkcję dowódcy artylerii VIII Korpusu Strzeleckiego. 10 sierpnia tego roku dostał się do niewoli niemieckiej. Od 6 kwietnia 1942 r. był osadzony w oflagu w Hammelburgu, gdzie podjął kolaborację z Niemcami. Opracowywał dla Wehrmachtu analizy z działań Armii Czerwonej na Froncie Południowo-Zachodnim. Od 18 listopada 1942 r. pracował na rzecz Organizacji Todt. Został przeniesiony pod Berlin, gdzie mianowano go kierownikiem wyższej niemiecko-rosyjskiej szkoły specjalistów, która przygotowywała kadry dla tyłowych służb Wehrmachtu. Następnie objął funkcję zastępcy kierownika Zarządu „Wołga” Organizacji Todt, przy Grupie Armii Środek. 30 sierpnia 1943 r. spotkał się w Berlinie z gen. Andriejem Własowem, który znał go dobrze z okresu służby w Armii Czerwonej. W październiku tego roku wstąpił do Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA). Od 20 listopada znajdował się w rezerwie oficerskiej szkoły propagandystów ROA w Dabendorfie. W grudniu został przeniesiony do inspekcyjnej grupy kierowanej przez gen. Iwana Błagowieszczeńskiego. Niemcy mianowali go wówczas generałem majorem. Pod koniec grudnia 1944 r. objął funkcję szefa oddziału artyleryjskiego w sztabie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Pod koniec wojny nawiązał kontakt z czechosłowackimi partyzantami komunistycznymi, informując ich o działaniach ROA na obszarze Czechosłowacji. Następnie wysłał do nich pismo z prośbą o zabranie go. 10 maja 1945 r. został przejęty przez partyzantów, którzy natychmiast wydali go Sowietom. Po procesie skazano go na karę śmierci, wykonaną przez rozstrzelanie 19 kwietnia 1950 r.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. M. Aleksandrow, Офицерский корпус армии генерал-лейтенанта А. А. Власова 1944-1945, Moskwa 2001