Michaił Bondarenko

Michaił Bondarenko
Михаил Трофимович Бондаренко
	; Dowódca 732 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej płk Bondarenko i komisarz Morozkin. Tuła, 1941.
	generał major artylerii
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1904 ; wieś Nowo-Majorskoje
Data śmierci	9 marca 1983
	Przebieg służby
Lata służby	1926–1959
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	7 Korpus Artylerii Obrony Przeciwlotniczej (1952)
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Michaił Trofimowicz Bondarenko, ros. Михаил Трофимович Бондаренко (ur. 10 maja^?/23 maja 1904 w Nowo-Majorskoje, gubernia jekatierinosławska, zm. 9 marca 1983) – radziecki generał major artylerii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1926 w Armii Czerwonej. Od sierpnia 1931 dowódca plutonu. Od 1932 dowódca baterii, a od 1937 – dywizjonu. 1937-1941 studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie. Został szefem sztabu 15 Brygady Obrony Powietrznej w Odessie.

Wziął udział w wojnie radziecko-niemieckiej, od czerwca 1943 jako dowódca dywizji artylerii. W latach 1946-1949 dowódca 8 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej. Generał major od 1949 roku. Rozkazem z 4 stycznia 1952 delegowany do Wojska Polskiego na dowódcę 7 Korpusu Artylerii Obrony Przeciwlotniczej. 6 grudnia 1952 zakończył służbę w WP i wrócił do ZSRR.

W grudniu 1953 po ukończeniu Wyższych Kursów Akademickich przy Wyższej Akademii Wojskowej im. K.J. Woroszyłowa został szefem grupy planowania i materialnego zabezpieczenia szkolenia bojowego Sztabu Wojsk Obrony Przeciwlotniczej ZSRR, od lipca 1954 był szefem Wydziału Szkolenia Bojowego i Planowania Głównego Zarządu Wojsk Obrony Przeciwlotniczej ZSRR. Od listopada 1954 był zastępcą dowódcy korpusu przeciwlotniczej obrony rakietowej Moskwy. W grudniu 1955 został starszym wykładowcą katedry obrony przeciwlotniczej Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa.

W listopadzie 1959 został przeniesiony do rezerwy^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Lenina;
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie);
Order Czerwonej Gwiazdy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Коллектив авторов. Великая Отечественная: Комдивы. Военный биографический словарь: В. П. Горемыкин. Moskwa, wydawnictwo Kuczkowo Pole, 2014. Tom 2, str. 48-49. ISBN 978-5-9950-0341-0

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Henryk Kosk, Generalicja polska, t. I, Pruszków 1998.
Janusz Krzyżanowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 182–183.

[1] Коллектив авторов. Великая Отечественная: Комдивы. Военный биографический словарь: В. П. Горемыкин. Moskwa, wydawnictwo Kuczkowo Pole, 2014. Tom 2, str. 48-49. ISBN 978-5-9950-0341-0

[1]