Mieczysław Świerz

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 22 wrz 2018, była oparta na tej wersji.

Mieczysław Świerz (ur. 25 maja 1891 w Krakowie, zm. 5 lipca 1929 w Tatrach) – syn Zofii i Leopolda Świerza, jeden z najbardziej aktywnych taterników lat 20. XX wieku. Studiował polonistykę, uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z zawodu był nauczycielem, z zamiłowania historykiem literatury polskiej.

Aktywny członek Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, prezes jego Sekcji Turystycznej. Twierdził, że taternictwo polskie musi wyjść z Tatr w góry wyższe i trudniejsze. Dokonał prawie stu pierwszych przejść, m.in. wschodnią ścianą Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego. Udało mu się wejść na szczyty uważane podówczas za bardzo trudne do zdobycia. W 1911 dokonał pierwszego wejścia od strony zachodniej na Zamarłą Turnię (wraz nim Janusz Chmielowski i Zdzisław Kleszczyński)^[1].

Współautor (wraz z Januszem Chmielowskim) przełomowego czterotomowego przewodnika wspinaczkowego Tatry Wysokie (1925).

Zginął w 38. roku życia w trakcie próby powtórzenia drogi Stanisławskiego na zachodniej ścianie Kościelca. Sizalowa lina pękła i nie powstrzymała upadku do podstawy komina, zwanego obecnie Kominem Świerza. Został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.

Przypisy

Maciej Pinkwart, Janusz Zdebski: Nowy cmentarz w Zakopanem. Przewodnik biograficzny. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1988, s. 117-119. ISBN 83-7005-180-4.