Mieniak strużnik
| ||
Apatura ilia | ||
(Denis & Schiffermüller, 1775) | ||
![]() | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | zwierzęta | |
Typ | stawonogi | |
Gromada | owady | |
Podgromada | uskrzydlone | |
Rząd | motyle | |
Rodzina | rusałkowate | |
Rodzaj | Apatura | |
Gatunek | mieniak strużnik |
Mieniak strużnik (Apatura ilia) – owad z rzędu motyli. Skrzydła o rozpiętości 60-70 mm. Skrzydła samca są z wierzchu czarno-brunatne, z liliowym połyskiem, samicy szaro-brunatne, bez połysku. Na wierzchu przednich skrzydeł czarna plamka (z pomarańczową obwódką), na tylnych skrzydłach biała przepaska. Występują także motyle, u których białe elementy rysunku zostały zastąpione żółtymi (A. ilia f. clytie Den. & Schiff) oraz o skrzydłach pozbawionych rysunku (A. ilia ab. iliades Mitis). Forma żółto ozdobiona jest do złudzenia podobna do innego gatunku mieniaka, tj. mieniaka metis (Apatura metis).[potrzebny przypis]
Owady dorosłe można spotkać od końca czerwca do początku sierpnia. W odróżnieniu od większości motyli dziennych mieniaki strużniki (i blisko spokrewnione z nimi mieniaki tęczowce) żywią się nie nektarem, ale sokiem wyciekającym z ran na drzewach i płynami zawartymi w gnijących substancjach (także odchodach zwierzęcych). Stożkowe żeberkowane jaja są składane przez samice pojedynczo, na wierzchu liści pokarmowych gąsienic.
Gąsienice są zwężone z obu końców, intensywnie zielone. Posiadają charakterystyczne różki upodabniające je do bezskorupowych ślimaków. Żerują od sierpnia. Roślinami żywicielskimi są topole (topola czarna i osika) i wierzby. Gąsienica jest formą zimującą i wiosną kontynuuje żerowanie. Przepoczwarczenie następuje w czerwcu. Poczwarki przyczepione są do spodu liści.
Mieniak tęczowy spotykany jest w całej w Europie i Azji. Typowe biotopy tego motyla to lasy liściaste i mieszane.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Strojny, 1981, Nasze zwierzęta, Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leśne, ISBN 83-09-00045-6.