Mietlica pospolita
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | jednoliścienne | |
| Rząd | wiechlinowce | |
| Rodzina | wiechlinowate | |
| Rodzaj | mietlica | |
| Gatunek | mietlica pospolita | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Agrostis capillaris L. | ||
| Synonimy | ||
|
A. tenuis Sibth., A. vulgaris With. |
||
Mietlica pospolita (Agrostis capillaris L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych (traw). Jako gatunek rodzimy występuje w Eurazji. Ponadto zawleczony do Ameryki i Australii[2]. W Polsce jest bardzo pospolity na całym obszarze, zarówno na niżu, jak i w górach.
Morfologia[edytuj]
- Łodyga
- Cienkie, ukośnie podnoszące się źdźbło o wysokości (10(30)-70(90) cm. W dolnej części źdźbło zakorzenia się. Pod ziemią roślina wytwarza rozłogi o długości do 20 cm. Pędy płonne są wydłużone.
- Liście
- Żywozielone. Języczki na najwyższej blaszce liściowej są krótkie (0,3-1 mm) i ucięte.
- Kwiaty
- Zebrane w czerwonofioletową wiechę o kłoskach zebranych na końcach gałązek. Wiecha ma długość 1-15(20 cm) i również po przekwitnięciu jest rozpierzchła. Gałązki wiechy są cienkie, gładkie, czasami faliste i odstające poziomo. Kłoski nie posiadają ości, mają długość 2-2,5 mm i odstają na wszystkie strony. Plewy długie i ostro zakończone, plewki górne mają grubość 0,5-0,75 grubości plewki dolnej.
Biologia[edytuj]
Bylina. Kwitnie od czerwca do lipca. Jest wiatropylna. Liczba chromosomów 2n=28. Kiełkowanie nasion jest pobudzane przez światło[3]. Skoszona odrasta dość słabo.
Ekologia[edytuj]
Siedlisko: łąki, świetliste lasy, wrzosowiska, murawy, zbocza, pastwiska, poręby leśne. Hemikryptofit. Spotykana jest głównie na glebach suchych i średnio żyznych lub jałowych. W górach występuje aż po piętro kosówki. Dobrze znosi suszę. Wykazuje cechy metalofitu. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Sieglingio-Agrostietum i gatunek wyróżniający dla klasy (Cl.) Violetea-calaminariae[4].
Zmienność[edytuj]
Tworzy mieszańce z mietlicą psią, m. olbrzymią i m. rozłogową.
Występuje w 2 podgatunkach:
- A. capillaris L. ssp. capillaris – ma wzniesioną lub kolankowato podnoszącą się łodygę o długości 20-90 cm i krótkie kłącze. Pospolicie występuje w lasach i na łąkach
- A. capillaris L. ssp. repens (Schur.) Schwartz – roślina tworząca luźne poduchy, o łodydze zakorzeniającej się. Często występują pędy płonne, rozmnaża się za pomocą rozłogów. Występuje na wrzosowiskach, głównie na piaszczystym podłożu.
Zastosowanie[edytuj]
Jest uprawiana jako roślina łąkowa. Na łąkach nizinnych uważana jest za roślinę o średniej wartości pokarmowej, na łąkach górskich ma większą wartość, gdyż tworzy tutaj naturalne zespoły roślinności. Na glebach ubogich pojawia się samorzutnie, tak, że nie trzeba jej tutaj wysiewać. Znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej. Używana jest również do obsiewania trawników.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-12-23].
- ↑ Agrostis capillaris na eMonocot [dostęp 2014-01-09].
- ↑ Założenie i pielęgnacja trawnika. [dostęp 18 czerwca 2008].
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
Bibliografia[edytuj]
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Czasopismo "Przyroda Polska", nr 6/2003. Tytuł art. "Zielnik".
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
