60 mm moździerz M2
 Moździerz M2 60 mm | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
licencja Edgar Brandt |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja seryjna |
1940 |
| Wyprodukowano |
67 500 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
60 mm |
| Długość lufy |
726 mm |
| Donośność |
ok. 1800 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
158 m/s |
| Masa |
lufa 5,81 kg, dwójnóg 7,44 kg, płyta oporowa 5,81 kg, łącznie 19,07 kg |
| Kąt ostrzału |
+40° do +85° |
| Szybkostrzelność |
18 pocisków na minutę |
| Obsługa |
3 |
Moździerz M2 – amerykański gładkolufowy moździerz, używany w czasie II wojny światowej, wojny koreańskiej i wojny wietnamskiej jako wsparcie piechoty.
Standardowy lekki moździerz systemu Stokesa-Brandta, produkowany na licencji firmy Edgar Brandt. Miał typową budowę dla moździerzy kal. 81 mm i większych, składającą się z trzech części (lufy, dwójnogu, płyty oporowej); konstrukcja taka, choć ciężka, była solidna i pozwalała na użycie mocniejszych pocisków, co za tym idzie, na osiągnięcie większego zasięgu niż moździerze przeciwnika. Także podobnie do cięższych moździerzy, miał stałą iglicę, co pozwalało na osiągnięcie wysokiej szybkostrzelności[1].
Lżejsza wersja, T18E6 (po II w. św. przemianowana na M19), pozbawiona dwójnogu i z uproszczoną płytą, była produkowana dla oddziałów spadochronowych. Ważyła jedynie 9 kg, ale miała zasięg zmniejszony do ok. 750 m, ponieważ nie można było do niej używać bomb z dodatkowymi ładunkami miotającymi. Posiadała za to alternatywny spustowy mechanizm iglicy[1], pozwalający na strzelanie przy niskich kątach podniesienia lufy.
Amunicja[1]
[edytuj | edytuj kod]| Nazwa pocisku | typ | kolor | waga |
|---|---|---|---|
| HE M49 A2 | Burzący | ciemnooliwkowy, żółte napisy | 1,33 kg |
| WP M302 | Dymny, z białym fosforem | szary, żółty pas i napisy | 1,82 kg |
| M83 | Oświetlający | szary, czarne napisy | 1,68 kg |
| M50 A2 | treningowy | błękitny, białe napisy | 1,33 kg |
| M69 | ćwiczebny, bez ładunku wybuchowego | czarny, białe napisy | 1,33 kg |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c John Norris: Infantry Mortars of World War II. Oxford: Osprey Publishing, 2002, s. 14-16. ISBN 978-1841764146.