Muchomor oliwkowy
_Bon_54495_crop.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
muchomor oliwkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Amanita battarrae (Boud.) Bon Docums Mycol. 16 (no. 61): 16 (1985) | |
_Bon_54498.jpg)
Muchomor oliwkowy (Amanita battarrae (Boud.) Bon) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1902 r. Jean Louis Émile Boudier nadając mu nazwę amanitopsis battarrae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1985 r. Marcel Bon, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1987 r[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica do 12 cm. U młodego grzyba jest jajowato-dzwonkowaty, następnie wypukły. U dojrzałych okazów kapelusz jest często prawie płaski, tylko z małym uwypukleniem w centrum. Powierzchnia jest najczęściej zupełnie naga, żółtobrązowa, oliwkowobrązowa lub oliwkowoszara i do 1/3 promienia prążkowana[3].
Średnio gęste, szerokie, równej długości, wolne. Są białe, w kierunku do środka brązowiejące. Ostrza blaszek gładkie[3].
Wysokość 8-13 cm, grubość 8-14 mm, walcowaty, rozszerzający się dołem, bez pierścienia. Początkowo jest pełny, później pusty w środku. Powierzchnia jasnoochroworóżowa i pokryta czerwonobrązowymi włókienkami. Podstawa trzonu otoczona wolną, błoniastą pochwą o brudnobiałym kolorze, czasami poszarpaną na fragmenty[3].
Biały, kruchy, smak ma łagodny i bez wyraźnego zapachu[3].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Europa stanowi główny obszar występowania tego muchomora. Jest tutaj szeroko rozprzestrzeniony, występuje nawet na Islandii i w północnej części Półwyspu Skandynawskiego. Ponadto opisano występowanie tego gatunku w prowincji Ontario w Kanadzie[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii[2].
Rośnie w lasach pod bukami. Owocniki pojawiają się od czerwca do września[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.