Mury obronne w Golubiu-Dobrzyniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pozostałości murów obronnych w Golubiu-Dobrzyniu
Symbol zabytku nr rej. A/140/432 z 21 grudnia 1959
Ilustracja
Widok na północny odcinek murów
Państwo

 Polska

Miejscowość

Golub-Dobrzyń

Ukończenie budowy

1 poł. XIV w.

Plan budynku
Plan budynku
Położenie na mapie Golubia-Dobrzynia
Mapa konturowa Golubia-Dobrzynia, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Pozostałości murów obronnych w Golubiu-Dobrzyniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Pozostałości murów obronnych w Golubiu-Dobrzyniu”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pozostałości murów obronnych w Golubiu-Dobrzyniu”
Położenie na mapie powiatu golubsko-dobrzyńskiego
Mapa konturowa powiatu golubsko-dobrzyńskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pozostałości murów obronnych w Golubiu-Dobrzyniu”
Ziemia53°06′53,08″N 19°03′16,54″E/53,114744 19,054594

Mury obronne w Golubiu-Dobrzyniu – pozostałości murów obronnych miasta Golubia, powstałych w 1 poł. XIV w. Mury zostały wpisane do rejestru zabytków dnia 21 grudnia 1959 r. pod numerem A/140/432[1].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Mury miały kształt nieregularnego pięcioboku złożonego z prostych odcinków murów, 17 prostokątnych baszt otwartych od strony miasta, czterech niewielkich wież narożnych (zachowała się tylko jedna). Wzdłuż murów znajdowały dawniej się cztery bramy - na traktach prowadzących do miasta znajdowały się bramy Zamkowa (Toruńska), Brodnicka, Dobrzyńska oraz brama Błońska o charakterze lokalnym. Z trzech stron mury otoczone były fosą, natomiast wschodnią ich część chroniła rzeka Drwęca. Mury zbudowano w technice opus emplectum, co oznacza, że ich ceglane ściany wypełnione są gruzem i kamieniami zalanymi wapienną zaprawą. Na fragmentach południowych zachowały się ślady dekorowania murów w romby cegłą zendrówką[2].

Wieża narożna

Podczas wojny golubskiej po zdobyciu miasta przez króla Władysława Jagiełłę w sierpniu 1422 roku, król rozkazał zburzyć ważniejsze elementy fortyfikacji miejskich, w tym wieżę, która była wyższa niż pozostałe, co uczyniono przez wykonanie podkopu, na skutek czego wieża ta zwaliła się do Drwęcy[3].

Jedyną zachowaną narożną wieżę w 1912 roku przykryto czterospadowym dachem namiotowym. Baszta ta w okresie międzywojennym służyła jako siedziba lokalnej organizacji Sokół i ZHP.

Konserwacja[edytuj | edytuj kod]

W latach 50. i 60. XX wieku PP PKZ w Toruniu przeprowadził prace konserwatorskie części zachowanych murów obronnych. W latach 90. XX wieku przeprowadzono kolejne prace konserwatorskie, rekonstruując dwie baszty na północnym odcinku przebiegu murów, zabezpieczając korony murów oraz usuwając przylegające do murów przybudówki. W 1999 roku uporządkowano przybudówki od strony plebanii przy ul. Kościelnej oraz przy ul. Browarowej tworząc bulwar nad Drwęcą. W tym samym roku wykupiono cześć działek od strony ul. Zamurnej. W 2002 roku rozebrano jedną z oryginalnych baszt od północy, która była nadbudowana konstrukcją szkieletową[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2012-10-05].
  2. a b http://www.nid.pl/upload/iblock/624/62471c2009d884b3f57f6d45b108e192.pdf
  3. Mieczysław Haftka "Zamki Krzyżackie w Polsce - Szkice z Dziejów", Muzeum Zamkowe w Malborku, 1999, s.117, ISBN 83-86206-27-6

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tablica informacyjna na murach

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]