Muzeum Polskich Organów Elektronicznych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum Polskich Organów Elektronicznych
Ilustracja
Winiary (Gniezno) siedziba muzeum w tle: budynek z czerwoną dachówką
Państwo

 Polska

Miejscowość

Gniezno

Adres

ul. Gdańska 77

Data założenia

2020

Zakres zbiorów

muzyka, historia, technika

Dyrektor

Dawid Jung

Kustosz

Wanda Jung, Jacek Jung, Maciej Jung

Położenie na mapie Gniezna
Mapa konturowa Gniezna, u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum Polskich Organów Elektronicznych”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum Polskich Organów Elektronicznych”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Muzeum Polskich Organów Elektronicznych”
Położenie na mapie powiatu gnieźnieńskiego
Mapa konturowa powiatu gnieźnieńskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Muzeum Polskich Organów Elektronicznych”
Ziemia52°33′21,96″N 17°36′21,96″E/52,556100 17,606100

Muzeum Polskich Organów Elektronicznych – polskie muzeum historii kultury muzycznej i technicznej z siedzibą w Gnieźnie posiadające największe na świecie zbiory elektrofonów klawiszowych polskiej produkcji, decyzją ministra kultury wpisane w 2020 do wykazu muzeów[1][2][3].

Działalność[edytuj | edytuj kod]

Muzeum powstało z inicjatywy Dawida Junga i zostało założone przez Wandę, Jacka, Macieja i Dawida Jungów (dyrektorów i kustoszy placówki kulturalnej). Muzeum posiada ponad sto różnych zabytkowych modeli[4]. Zadaniem muzeum jest ocalenie pamięci po polskiej produkcji syntezatorów muzycznych, organów elektronicznych, keyboardów i klawiatur sterujących MIDI z lat 60-90. XX w., produkowanych systemem przemysłowym (jak firmy BFA, Unitra, Eltra) lub rzemieślniczym (jak niskonakładowa produkcja spółdzielni inwalidzkich - głównie instrumenty edukacyjne lub zabawkowe dla dzieci). Zbiory podzielone są na trzy działy: estradowe, młodzieżowe i dziecięce. W muzeum przechowywane są unikalne eksponaty, jak: syntezator Eltra Eltronic 109 z numerem seryjnym 0001, Transiston AB-1P w wersji gabinetowej, Byfakord B-1, prototypowe Eltronic 101R, Brawo OW-1 czy Techtronik W-1[5].

Ze zbiorów muzealnych korzystają zawodowi muzycy, o czym wspomina reportaż opublikowany na antenie Polskie Radio Program III pt. Stare polskie syntezatory podbijają Londyn[6], zbiory muzealne pokazywane były także w programie Teleexpress oraz na antenie TVP Info.

Przy muzeum, oprócz archiwum i biblioteki, powołano także kolegium doradcze, w skład którego wchodzą osoby wyróżniające się wiedzą muzyczną, zajmujące się edukacją z zakresu muzyki lub prowadzące działalność promocyjną w tym zakresie[7].

Muzeum angażuje się corocznie w przygotowania do wielkopolskiej “Nocy Muzeów”[8][9][10] (np. wystawa czasowa: „Zapomniane dziedzictwo – polskie organy elektroniczne”[11]), organizuje również koncerty, podczas których prezentowane są możliwości muzyczne zabytkowych instrumentów (np. MEGA MA-101, Eltra Eltronic 109, Unitra B-11)[12] lub specjalne stoiska dla dzieci podczas wystaw czasowych, w trakcie których najmłodsi mogą zagrać na żywo na popularnych niegdyś modelach organów elektronicznych typu: Unitra Żaczek, Unitra Student 106 lub Elwro Elwirka[13]. Pracownicy muzeum biorą udział również w sympozjach muzykologicznych[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]