Przejdź do zawartości

Myszorówka natalska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Myszorówka natalska
Mastomys natalensis[1]
Smith, 1834
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

myszowate

Podrodzina

myszy

Rodzaj

myszorówka

Gatunek

myszorówka natalska

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Myszorówka natalska[3] (Mastomys natalensis) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Afryce Subsaharyjskiej[2][4].

Klasyfikacja

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek został opisany naukowo w 1834 roku przez A. Smitha na podstawie holotypu z Durbanu w prowincji KwaZulu-Natal w Południowej Afryce. Wyróżnia się kariotypem (32 pary chromosomów, FNa = 52-54); badania chromosomowe potwierdzają, że osobniki z Afryki Południowej należą do tego samego gatunku co zwierzęta z odległego Senegalu[4].

Biologia

[edytuj | edytuj kod]
Liczne i wyraźnie zaznaczone sutki u samicy myszorówki natalskiej są charakterystyczną cechą rodzaju Mastomys

Gryzonie te występują praktycznie w całej Afryce Subsaharyjskiej, od Senegalu na zachodzie do Somalii na wschodzie, z wyjątkiem południowo-zachodnich obszarów Namibii, Botswany i RPA[1]; mogą być wręcz najszerzej rozprzestrzenionymi ssakami Afryki[4]. Myszorówki natalskie występują na bardzo różnych wysokościach nad poziomem morza, potrafią dostosować się do antropogenicznych zmian środowiska. W Afryce Środkowej są szczególnie synantropijne, występują tylko na terenach zamieszkanych przez ludzi; trzymają się dróg i często zdarza się, że podróżują w pojazdach[2].

Gryzonie te są naturalnym rezerwuarem wirusa gorączki Lassa w Afryce Zachodniej. Zidentyfikowano występowanie u nich także czterech innych arenawirusów, które jednak nie są patogenne dla ludzi[5].

Populacja

[edytuj | edytuj kod]

Myszorówki natalskie są bardzo liczne i mają wyjątkowo duży zasięg występowania, w południowym Mali są najczęściej spotykanymi gryzoniami. Występują w różnorodnych środowiskach, nie unikają ludzi; ponadto są obecne w wielu obszarach chronionych. Populacja jest stabilna, nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Mastomys natalensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Mastomys natalensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mastomys natalensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-08-26]
  5. Sophie Gryseels, et al.. Gairo virus, a novel arenavirus of the widespread Mastomys natalensis: Genetically divergent, but ecologically similar to Lassa and Morogoro viruses. „Virology”. 476, s. 249-256, 2015. DOI: 10.1016/j.virol.2014.12.011.