NKPz
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 osoby |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
o mocy 1000 kW |
| Długość |
8510 mm |
| Szerokość |
3630 mm |
| Wysokość |
2570 mm |
| Prześwit |
150–500 mm |
| Masa |
50 000 kg |
| Moc jedn. |
20 KW/t |
| Nacisk jedn. |
<0,9 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
>60 km/h |
| Zasięg pojazdu |
300 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 1,4 m |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × armata czołgowa kalibru 120 mm (50 nab.) 2 × karabin maszynowy kalibru 7,5 mm (5000 nab.) | |
Neue Kampfpanzer (NKPz) – szwajcarski prototyp czołgu podstawowego. Czołg nieprodukowany seryjnie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec lat 70. w Szwajcarii rozpoczęto prace nad następcą eksploatowanych czołgów Pz. 68. Według planów czołg miał być zbudowany w nietypowym dla czołgów układzie z silnikiem umieszczonym z przodu. Kadłub i wieża miały być spawane z płyt pancernych. Załoga miała być trójosobowa, ładowniczego miał zastąpić automat ładowania.
Uzbrojeniem głównym miała być dostosowana do współpracy z automatem ładującym niemiecka armata Rh120/L44. Amunicja do armaty (44 naboje) miała znajdować się częściowo w wieży, a w większości w magazynie z tyłu kadłuba. Planowano wyposażenie czołgu w nowoczesne przyrządy obserwacyjno-celownicze z termowizorem i system kierowania ogniem produkcji zakładów Contraves A.G.. Dzięki zastosowaniu automatu ładującego i nowoczesnej elektronice zamierzano skrócić czas pomiędzy wykryciem celu a strzałem skrócić do 6 s. Kolejny strzał mógł być oddany po 3–5 s. Maksymalna szybkostrzelność armaty miała sięgać 19 strz./min (dla armat ładowanych ręcznie 9 strz./min). Uzbrojeniem dodatkowym były dwa karabiny maszynowe Mg. 51 (sprzężony i przeciwlotniczy).
Silnik do czołgu projektowała firma Saurer. Miał on powstać przez powiększenie już produkowanego silnika 8 cylindrowego (planowano dodanie 4 cylindrów) i osiągać moc 1000 kW. Moc z silnika miała być przenoszona przez hydrokinetyczny układ firmy SLM (4 biegi do przodu, 4 biegi do tyłu). Podczas prowadzenia ognia z postoju elektronika miała być zasilana przez generator prądotwórczy napędzany dodatkowym silnikiem spalinowym (zaadaptowanym z samochodu Volkswagen Golf). Zawieszenie czołgu miało być oparte na siłownikach hydropneumatycznych.
Bezpieczeństwo załogi miało zwiększać umieszczenie większości amunicji i paliwa w tylnej części czołgu i oddzielenie jej od przedziału bojowego przegrodą pancerną. Dodatkowo czołg miał być wyposażony w układ przeciwpożarowy i przeciwwybuchowy.
Na przełomie lat 70. i 80. po analizie ekonomicznej, która wykazała, że zakup niemieckich czołgów Leopard 2 będzie tańszy niż produkcja NKPz, zdecydowano się na zakończenie prac nad tą konstrukcją i zakup czołgów niemieckich. Wprowadzono je do uzbrojenia pod oznaczeniem Pz. 87 Leo.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Begier. Szwajcarskie gąsienicowe wozy bojowe (1). „Nowa Technika Wojskowa”. 1992. nr 3 (9). s. s. 1-4.
