Nabuchodonozor III
| |
| król Babilonii (samozwaniec) | |
| Okres |
od 3 października 522 p.n.e. |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Data i miejsce śmierci |
22 grudnia 522 p.n.e. |
| Przyczyna śmierci |
zabity |
| Ojciec |
Aniri |
Nabuchodonozor III, Nabu-kudurri-usur III (akad. Nabu-kudurrī-uṣur, tłum. "boże Nabu strzeż mego najstarszego syna"[1], właśc. Nidintu-Bel, syn Aniriego) – samozwańczy król Babilonii od 3 października 522 p.n.e., za panowania władcy perskiego Dariusza Wielkiego, podający się za syna Nabonida, ostatniego władcy Babilonii sprzed podboju perskiego.
Gdy tylko wieści o zamordowaniu Bardiji dotarły do Babilonu, kraj już w cztery dni po tym wydarzeniu, powstał przeciw Persom. Babilończycy wszczęli bunt i wynieśli na tron Nabuchodonozora III, który wykorzystał polityczną próżnię po śmierci Kambyzesa II i uzurpacji Gaumaty. Powstanie zostało szybko stłumione przez armie Dariusza w dwóch bitwach: 13 grudnia nad Tygrysem i 18 grudnia pod Zazana nad Eufratem. Nidintu-Bel uciekł do Babilonu, lecz schwytano go tam i zamordowano. Najpóźniej od 22 grudnia w Babilonie datowano tabliczki „rokiem początku panowania Dariusza”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ hasło kudurru (III), "Akkadisches Handwörterbuch" (AHw), tom I/2, Wiesbaden 1962, s. 500; hasło kudurru (C), "Chicago Assyrian Dictionary" (CAD), tom K, The Oriental Institute, Chicago 1971, s. 497.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Albert Olmstead: Dzieje imperium perskiego. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974. (pol.).