Nikifor Maruszeczko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikifor Maruszeczko
Ilustracja
Maruszeczko podczas procesu, 1938
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1913
Korzenica

Data śmierci

8 sierpnia 1938

Zawód, zajęcie

przestępca

Maruszeczko eskortowany przez policjantów, w drodze do sali sądowej, 1938

Nikifor Maruszeczko (ur. 15 marca 1913 w Korzenicy[1], zm. 8 sierpnia 1938) – jeden z najgroźniejszych polskich przestępców międzywojennych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na Podkarpaciu; ojca nigdy nie poznał, był wychowywany przez matkę-alkoholiczkę. Jako dziecko wędrował po okolicznych wsiach z kapelą podwórkową, lecz szybko wszedł na drogę przestępstwa. Po raz pierwszy został aresztowany za kradzież portfela w wieku 14 lat, za co trafił do domu poprawczego.

Na początku lat trzydziestych XX wieku wyjechał na Górny Śląsk, gdzie szybko zyskał sławę brutalnego i bezwzględnego przestępcy. Dokonał kilku morderstw, głównie na tle rabunkowym. Trafił na listę najbardziej poszukiwanych osób w kraju, lecz kilkakrotnie uchodził obławom policyjnym. Ukrywał się m.in. w Berlinie, gdzie kontynuował przestępczą działalność.

Znany ze skłonności do nadużywania alkoholu. Wielokrotnie dokonywał przestępstw w stanie nietrzeźwym. Nałóg alkoholowy przyczynił się do spektakularnego końca jego działalności. 8 stycznia 1938 roku Maruszeczko wszczął awanturę w restauracji Hotelu „Pod Orłem” w Białej Krakowskiej. Rozpoznany przez klientów (w gazetach drukowano jego portrety pamięciowe) próbował ucieczki, lecz został schwytany i oddany w ręce policjantów.

Od października do grudnia 1937 roku zamordował cztery osoby, w tym dwóch policjantów. W trakcie procesu był sądzony tylko za zabicie jednego policjanta i ciężkie zranienie innego. 24 lutego 1938 roku został skazany na karę śmierci przez powieszenie[2]. Wyrok wykonano 8 sierpnia 1938 roku.

Ofiary[edytuj | edytuj kod]

Mapa konturowa Polski w latach 1924–1939
Miejsca morderstw. Oznaczona została kolejność ataków.
Lp. Ofiara Data Miejsce
1. Jerzy Rother 23 października 1937 Katowice
2. Władysław Junk 5 listopada 1937 Kraków
3. Wiktoria Gałuszko 5 grudnia 1937 Katowice
4. Henryk Bąk 16 grudnia 1937 Warszawa

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. focus.pl
  2. Drugi wyrok śmierci na Maruszeczkę. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 45 z 26 lutego 1938. 

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Na podstawie książki Miłość, pieniądze i śmierć: Pitaval rzeszowski Ryszarda Dzieszyńskiego.