Nikodem Kunderewicz
generał major | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1921–1938, 1942–1953 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Nikodem Wiktorowicz Kunderewicz, ros. Никодим Викторович Кундеревич (ur. 1 listopada?/14 listopada 1907 w Kijowie, zm. 28 września 1976 w Moskwie) – generał major Armii Czerwonej służący w ludowym Wojsku Polskim.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był potomkiem polskich zesłańców z 1863 roku. W 1919 ukończył gimnazjum w Kijowie, w marcu 1921 wstąpił do Armii Czerwonej. W latach 1922–1923 był zecerem i maszynistą-drukarzem w Drukarni Oddziału Oświaty w Kijowie. Od 1928 dowódca plutonu i kompanii, od 1931 szef sztabu batalionu. W 1934 skończył Akademię Wojskową im. Frunzego w Moskwie. Od stycznia 1938 do grudnia 1940 był więziony. W styczniu 1942 ponownie zmobilizowany, w sierpniu 1942 został szefem sztabu 117 pułku piechoty. W maju 1943 jako kapitan wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdzie został szefem oddziału 1 DP im. T. Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, następnie został szefem sztabu 1 DP. We wrześniu 1944 przeniesiony na analogiczne stanowisko do 3 DP. Brał udział w forsowaniu Bugu w lipcu 1944, walkach na Pradze i przyczółkach podwarszawskich we wrześniu 1944, marszu na Bydgoszcz w styczniu 1945, walkach na Wale Pomorskim w marcu 1945, forsowaniu Odry i dotarciu do Łaby w kwietniu 1945 roku. Po wojnie został pułkownikiem i szefem sztabu 14 DP w Siedlcach. Od 1 sierpnia 1946 szef sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie, w czerwcu 1948 został szefem oddziału Sztabu Głównego WP. W dniu 11 maja 1949 mianowany generałem-majorem Armii Radzieckiej. W grudniu 1952 rozpoczął kurs w Wojskowej Akademii im. K. Woroszyłowa w Moskwie, skąd już nie powrócił do Polski i w czerwcu 1953 został skreślony z ewidencji WP.
W dniu 6 października 1951 wyróżniony przez marszałka Rokossowskiego nagrodą rzeczową - dubeltówką.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Virtuti Militari V klasy (1945)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie, 1943 i 1947)
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1951)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 1945 i 1946)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie, 1943 i 1944)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 318-320.
- Generałowie majorowie Sił Zbrojnych ZSRR
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni dwukrotnie Srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Orderem Czerwonego Sztandaru
- Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
- Odznaczeni Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Radzieccy żołnierze II wojny światowej
- Polacy i obywatele polscy wcieleni do Armii Czerwonej 1939–1945
- Radzieccy oficerowie w ludowym Wojsku Polskim
- Uczestnicy bitwy pod Lenino (1943)
- Uczestnicy walk o przełamanie Wału Pomorskiego (1945)
- Oficerowie dowództwa 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty
- Dowódcy Lubelskiego Okręgu Wojskowego
- Polscy zecerzy
- Urodzeni w 1907
- Zmarli w 1976