Nikodem Kunderewicz

Nikodem Kunderewicz
Никодим Викторович Кундеревич
	generał major
Data i miejsce urodzenia	14 listopada 1907 ; Kijów
Data i miejsce śmierci	28 września 1976 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1921–1938, 1942–1953
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Nikodem Wiktorowicz Kunderewicz, ros. Никодим Викторович Кундеревич (ur. 1 listopada^?/14 listopada 1907 w Kijowie, zm. 28 września 1976 w Moskwie) – generał major Armii Czerwonej służący w ludowym Wojsku Polskim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był potomkiem polskich zesłańców z 1863 roku. W 1919 ukończył gimnazjum w Kijowie, w marcu 1921 wstąpił do Armii Czerwonej. W latach 1922–1923 był zecerem i maszynistą-drukarzem w Drukarni Oddziału Oświaty w Kijowie. Od 1928 dowódca plutonu i kompanii, od 1931 szef sztabu batalionu. W 1934 skończył Akademię Wojskową im. Frunzego w Moskwie. Od stycznia 1938 do grudnia 1940 był więziony. W styczniu 1942 ponownie zmobilizowany, w sierpniu 1942 został szefem sztabu 117 pułku piechoty. W maju 1943 jako kapitan wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdzie został szefem oddziału 1 DP im. T. Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, następnie został szefem sztabu 1 DP. We wrześniu 1944 przeniesiony na analogiczne stanowisko do 3 DP. Brał udział w forsowaniu Bugu w lipcu 1944, walkach na Pradze i przyczółkach podwarszawskich we wrześniu 1944, marszu na Bydgoszcz w styczniu 1945, walkach na Wale Pomorskim w marcu 1945, forsowaniu Odry i dotarciu do Łaby w kwietniu 1945 roku. Po wojnie został pułkownikiem i szefem sztabu 14 DP w Siedlcach. Od 1 sierpnia 1946 szef sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie, w czerwcu 1948 został szefem oddziału Sztabu Głównego WP. W dniu 11 maja 1949 mianowany generałem-majorem Armii Radzieckiej. W grudniu 1952 rozpoczął kurs w Wojskowej Akademii im. K. Woroszyłowa w Moskwie, skąd już nie powrócił do Polski i w czerwcu 1953 został skreślony z ewidencji WP.

W dniu 6 października 1951 wyróżniony przez marszałka Rokossowskiego nagrodą rzeczową - dubeltówką.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Virtuti Militari V klasy (1945)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)
Złoty Krzyż Zasługi (1946)
Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie, 1943 i 1947)
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1951)
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 1945 i 1946)
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie, 1943 i 1944)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 318-320.