Przejdź do zawartości

Oblężenie Akwilei

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oblężenie Akwilei
Rok siedmiu cesarzy 238
Ilustracja
Sesterc Maksymina ukazujący go jako wodza ze znakami wojskowymi (rewers)
Czas

238 n.e.

Miejsce

Akwileja

Terytorium

Italia

Wynik

kapitulacja wojsk Maksymina Traka

Strony konfliktu
obrońcy Akwilei wojska Maksymina Traka
Dowódcy
Kryspinus, Tuliusz Menofilus Maksymin Trak, Gajusz Juliusz Werus Maksymus
Siły
nieznane ok. 40 000
Straty
nieznane nieznane
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
45,76667°N 13,36667°E/45,766667 13,366667

Oblężenie Akwilei – działania zbrojne prowadzone w roku 238 n.e. między wojskami cesarza Maksymina Traka, a wojskami reprezentującymi wyznaczonych przez senat cesarzy Balbina i Pupiena.

Na wiadomość o objęciu rządów przez Balbina i Pupiena w Rzymie, skierował się tam na czele swych wojsk cesarz Maksymin Trak. Liczyły one ok. 40 000 ludzi i składały się z legionów panońskich oraz pomocniczych oddziałów germańskich. Po przejściu Alp armia ta podeszła pod Akwileję będącą ważnym ośrodkiem gospodarczym i handlowym. Dobrze przygotowane do obrony miasto otoczone było mocnymi murami, a jego obroną dowodzili byli konsulowie Kryspinus oraz Tuliusz Menofilus[1][2][3].

Pierwszy atak straży przedniej Maksymina na miasto został odparty. Po dotarciu pod Akwileję głównych sił przystąpiono do regularnego oblężenia. Kolejne szturmy z użyciem machin oblężniczych zakończyły się jednak niepowodzeniem. Obrońcy, którzy odrzucili propozycje poddania miasta, obrzucali atakujących kamieniami i wylewali na przeciwnika rozgrzaną smołę, zadając mu wielkie straty. Przeciągające się oblężenie działało coraz bardziej zniechęcająco na wojsko Maksymina, któremu zaczęło brakować broni oraz żywności i wody. Sytuację komplikowała też obecność wojsk cesarza Pupiena, który zablokował wszystkie trakty prowadzące do Rzymu. Doprowadziło to ostatecznie do buntu części żołnierzy, którzy w maju 238 zamordowali Maksymina oraz jego syna Maksymusa (ustanowionego wcześniej cezarem), posyłając ich głowy do Rzymu. Śmierć Maksymina umożliwiła triumfalny wjazd Pupiena do Akwilei, wymuszając kapitulację oddziałów przeciwnika[4][5][6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Krawczuk 1992 ↓, s. 19.
  2. Gazda 2008 ↓, s. 228.
  3. Herodian ↓, Historia Cesarstwa Rzymskiego VIII, 2.
  4. Krawczuk 1992 ↓, s. 19–21.
  5. Gazda 2008 ↓, s. 229–230.
  6. Herodian ↓, Historia Cesarstwa Rzymskiego VIII, 4–5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródła
  • Herodian: Historia Cesarstwa Rzymskiego. Wrocław, Warszawa: Zakład Narodowy im. Ossolińskich i De Agostini, 2004, seria: Arcydzieła Kultury Antycznej. ISBN 83-7316-826-5.
Opracowania