Oblężenie Motyi
 Motya (próba rekonstrukcji grobli, widok od północy) | |||
| Czas |
398/397 p.n.e. | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium |
Sycylia | ||
| Przyczyna |
dążenie Syrakuz do wyparcia Kartagińcyków z Sycylii | ||
| Wynik |
zwycięstwo Syrakuz | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Położenie na mapie Sycylii  | |||
| 37,86833°N 12,46861°E/37,868333 12,468611 | |||
Oblężenie Motyi – działania wojenne tyrana Syrakuz Dionizjosa I przeciwko położonemu na wyspie miastu Motja w trakcie wojny z Kartaginą w latach 398–396 p.n.e., polegające na jego oblężeniu, zdobyciu i zniszczeniu.
Kontekst[edytuj | edytuj kod]
W swoich dążeniach do wyparcia Kartagińczyków z Sycylii Dionizjos I umocnił wpierw swoją pozycję w Syrakuzach, obsadzając na Ortygii swoich najemników i nadając swoim zwolennikom ziemie. Po poskromieniu buntu mieszkańców Syrakuz stoczył kilka walk z miastami na Sycylii (Etna, Leontinoj, Herbita, Naksos, Katana), umacniając swoją pozycję polityczną. Na przełomie V/IV wieku p.n.e. przeprowadził reformę zbrojeniową, wyposażając swoją armię w nowe machiny oblężnicze, katapulty i okręty cztero- i pięciorzędowe oraz zwiększając przy pomocy Sparty wojsko obywatelskie i najemne[3].
Aby zapewnić sobie w wojnie poparcie miast sycylijskich, Dionizjos I złagodził w stosunku do nich swoją politykę. Podległe Syrakuzom miasta ze swojej strony spodziewały się, że wskutek wojny odzyskają niepodległość. W 397 p.n.e. Syrakuzy i inne zależne miasta sycylijskie wygnały kupców katagińskich, a Dionizjos I na czele armii i floty (80 tys. piechoty, 3 tys. jazdy, 200 okrętów) wyruszył przeciwko Kartagińczykom[4].
Zdobycie Motyi[edytuj | edytuj kod]
Położone na północnym zachodzie Sycylii miasto Eryks poddało się od razu. Motya natomiast, zlokalizowana na wysepce na zachód od lądu, zburzyła swoją groblę, którą była z nim połączona, i przygotowała się do obrony. Armia Dionizjosa I zbudowała molo i zaczęła pustoszyć okolice miasta.
Na wieść o wojnie Kartagina wysłała 10 okrętów w kierunku Syrakuz. Jednocześnie wódz Himilkon na czele 100 okrętów wyruszył na pomoc Motyi, zatopił część syrakuzańskich statków przewozowych, lecz nie zdołał przełamać oblężenia na lądzie. Syrakuzanie zdobyli i zniszczyli Motyę masakrując przy tym jej mieszkańców[1]. Opuszając Motyę, Dionizjos I obsadził w jej ruinach swoich żołnierzy[4].
Pomimo upadku Motyi po stronie kartagińskiej utrzymały się Segesta i Panormos[1].
Odzyskanie wyspy[edytuj | edytuj kod]
W 396 roku p.n.e. Himilkon wyruszył na czele olbrzymiej armii (do 100 tys. piechoty, 4 tys. jazdy, 400 okrętów[potrzebny przypis]) przeciwko Dionizjosowi I. Na wieść o tym tyran kazał zniszczyć wyspę i wycofał się na Sycylię. Himilkon odzyskał Motyę i inne miasta kartagińskie na zachodnim wybrzeżu. W miejsce zburzonej Motyi założył Lilibeum[2][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kęciek 2007 ↓, s. 81.
- ↑ a b Kęciek 2007 ↓, s. 82.
- ↑ Rhodes 2009 ↓, s. 326–327.
- ↑ a b c P.J. Rhodes, Historia Grecji. Okres klasyczny 478–323 p.n.e., s. 328.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007, s. 81–82.
- P.J. Rhodes, Historia Grecji. Okres klasyczny 478–323 p.n.e., Kraków 2009, ISBN 978-83-233-2731-8.