Przejdź do zawartości

Ogród botaniczny Bałtyckiego Uniwersytetu Federalnego im. Immanuela Kanta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ogród botaniczny BUF im. I. Kanta
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Obwód

 królewiecki

Miejscowość

Królewiec

Powierzchnia

13,6 ha

Data założenia

1904

Położenie na mapie Królewca
Mapa konturowa Królewca, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Ogród botaniczny BUF im. I. Kanta”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Ogród botaniczny BUF im. I. Kanta”
Położenie na mapie obwodu królewieckiego
Mapa konturowa obwodu królewieckiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ogród botaniczny BUF im. I. Kanta”
Ziemia54°44′15″N 20°30′55″E/54,737500 20,515278
Strona internetowa

Ogród botaniczny Bałtyckiego Uniwersytetu Federalnego im. Immanuela Kanta (ros. Ботанический сад Балтийского федерального университета имени Иммануила Канта) – ogród botaniczny w Królewcu, w nadbałtyckiej eksklawie Federacji Rosyjskiej. Obiekt założony został przez Paula Kaebera, botanika, profesora Uniwersytetu Albrechta w Królewcu w 1904. W 1968 obiekt został włączony do struktur Kaliningradzkiego Uniwersytetu Państwowego. Ogród stanowi obszar ochrony przyrody i jednocześnie pomnik kultury obwodu królewieckiego. Kolekcja ogrodu składa się z ponad 3 tysięcy taksonów roślin, z czego ok. tysiąc stanowią drzewa i krzewy[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ogród założony został na powierzchni 12,5 ha w Maraunenhof, na północnych przedmieściach Królewca, z inicjatywy Paula Kaebera, profesora i kierownika Katedry Roślin Wyższych i Systematyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu. Pozostawał on również dyrektorem placówki od jej powstania do swojej śmierci 25 marca 1919. W ogrodzie zachował się głaz pamiątkowy mu poświęcony. Ogród należał w tym czasie do miasta. W 1922 kierownictwo ogrodu przejął Ernst Schneider, twórca wielu terenów zielonych w Królewcu i autor koncepcji zazieleniania miast Prus Wschodnich, która odbiła się szerokim echem w Europie i Ameryce Północnej. W 1938 roku kolekcja ogrodu składała się z około 4 tysięcy taksonów. Po zniszczeniach z czasu II wojny światowej (m.in. zniszczone zostały szklarnie) kolekcja została zdziesiątkowana – inwentaryzacja w 1958 wykazała istnienie w ogrodzie ok. 400 taksonów roślin. Powojenna rekonstrukcja ogrodu rozpoczęła się w 1948 (odbudowano szklarnie, oczyszczono staw). W okresie tym zmieniali się zarządcy i pozycja ogrodu w strukturach różnych instytucji. Ostatecznie w 1968 roku ogród stał się placówką podległą uczelni, która od 2011 roku nosi nazwę Bałtycki Uniwersytet Federalny im. Immanuela Kanta[2][3].

Kolekcja

[edytuj | edytuj kod]

Ogród zajmuje powierzchnię 13,6 ha[1]. Arboretum (kolekcja drzew i krzewów) zajmuje 8,5 ha; szkółki i gospodarstwo ogrodnicze – 0,5 ha; kolekcja roślin zielnych na terenach otwartych – 1,5 ha. Na pozostałej powierzchni znajdują się szklarnie z roślinami tropikalnymi i subtropikalnymi, trawniki i staw[4]. Większość kolekcji reprezentuje florę Azji Wschodniej (34%) i Ameryki Północnej (32%). W ogrodzie rosną w osobnych kwaterach liczni przedstawiciele takich rodzajów jak: dąb, buk, klon, wiąz, kasztanowiec, orzech i brzoza. Do wyróżniających się rozmiarami lub rzadkością występowania należą odmiany: klonu zwyczajnego 'Crimson King', 'Drummondii', jawora 'Variegata', 'Leopoldii', klonu jesionolistnego 'Variegata', buka zwyczajnego 'Aurea', 'Laciniata', dębu szypułkowego 'Filicifolia' i olszy czarnej 'Pyramidalis'[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Ботанический сад БФУ им. И. Канта. Ботанический сад БФУ им. И. Канта. [dostęp 2017-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)].
  2. История Ботанического Сада. Ботанический сад БФУ им. И. Канта. [dostęp 2017-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-30)].
  3. History. Portal Bałtyckiego Uniwersytetu Federalnego im. I. Kanta. [dostęp 2017-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-06)].
  4. a b Botanical Garden of Immanuel Kant Baltic Federal University / Ботанический сад БФУ имени И. Канта. BCGI. [dostęp 2017-11-02].