Określoność (językoznawstwo)
Określoność – cecha semantyczna frazy rzeczownikowej, odróżniająca desygnaty (sensy) w danym kontekście identyfikowalne (fraza określona) od nieidentyfikowalnych (fraza nieokreślona)[1][2]. Poszczególne języki wyrażają określoność na różne sposoby, np. poprzez wybór odpowiedniego określnika (np. angielski[3]), formy fleksyjnej (np. węgierski[4]), kombinację obu tych sposobów (np. niemiecki[5]) lub zmianę kolejności elementów w zdaniu (np. polski[6]). W niektórych językach, np. w japońskim, określoność nie jest wyrażana wcale; o tym, czy fraza jest określona bądź nie, decyduje kontekst[7].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Crystal 2008 ↓, s. 133.
- ↑ Polański 1999 ↓, s. 290.
- ↑ Huddleston i Pullum 2002 ↓, s. 352.
- ↑ Rounds 2008 ↓, s. 23.
- ↑ Donaldson 2008 ↓, s. 75.
- ↑ Święczkowska 2004 ↓.
- ↑ Heine 1998 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Crystal, Dictionary of Linguistics and Phonetics, Hoboken: Wiley, 2008, ISBN 978-1405152969.
- Bruce Donaldson, German: An Essential Grammar, Milton Park: Routledge, 2006, ISBN 978-0415366021.
- Julia E. Heine, Definiteness predictions for Japanese noun phrases, „ACL '98/COLING '98: Proceedings of the 36th Annual Meeting of the Association for Computational Linguistics and 17th International Conference on Computational Linguistics - Volume 1”, 1998, s. 519-525, DOI: 10.3115/980845.980932.
- Rodney Huddleston, Geoffrey K. Pullum, Cambridge Grammar of the English language, Cambridge: Cambridge University Press, 2002, ISBN 978-0521431460.
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5.
- Carol Rounds (red.), Hungarian: An Essential Grammar, Milton Park: Routledge, 2008, ISBN 978-0415777377.
- Halina Święczkowska, Semiotyka określoności, Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu Białostockiego, 2004, ISBN 83-7431-016-2.