Onezym (Pyłajew)
| Michaił Pyłajew | |
| Biskup tulski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1876 |
| Data śmierci |
27 lutego 1937/1938 |
| Biskup tulski | |
| Okres sprawowania |
1933-1936 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
13 marca 1926 |
| Diakonat |
do 1902 |
| Prezbiterat |
1902 |
| Chirotonia biskupia |
15 marca 1926 |
| Data konsekracji |
15 marca 1926 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Onezym, imię świeckie Michaił Władimirowicz Pyłajew (ur. 9 maja 1876 w Kui, zm. 27 lutego 1937 lub 1938) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył seminarium duchowne w Nowogrodzie w 1896, na kapłana został wyświęcony sześć lat później jako mężczyzna żonaty. Następnie przez czternaście lat był kapelanem pułkowym w armii rosyjskiej, w nieznanym roku otrzymał godność protoprezbitera. Podczas rosyjskiej wojny domowej, w latach 1918-1919, służył w Armii Czerwonej. Do 1925 powrócił do służby kapłańskiej; w wymienionym roku był związany z parafią Trójcy Świętej w Niżnym Nowogrodzie. 13 marca 1926 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Onezym[1]. Dwa dni później metropolita niżnonowogrodzki Sergiusz w asyście biskupów perejasławskiego Damiana i wasilsurskiego Makarego. Został wówczas wikariuszem eparchii niżnonowogrodzkiej z godnością biskupa krasnobakińskiego. Już w kolejnym miesiącu został ordynariuszem eparchii sarapulskiej i wotkińskiej, ze stałym miejscem pobytu w Wotkińsku. W czerwcu 1928 został po raz pierwszy aresztowany i skazany na trzy lata łagru. Odbywał ją w obozie urządzonym w dawnym Monasterze Sołowieckim[1].
Duchowny odbył całość kary. W 1933 objął zarząd eparchii tulskiej i bielowskiej. Służył w cerkwi św. Eliasza w Tule. Udzielał pomocy aresztowanym i zesłanym duchownym oraz ich rodzinom, kierował na parafie duchownych powracających z miejsc odosobnienia, wyznaczając im miejsca służby w eparchii tulskiej lub w innych administraturach, potajemnie udzielał postrzyżyn mniszych. Pozostawał w bliskich kontaktach z biskupami Borysem (Szypulinem) i Ignacym (Sadkowskim), którzy razem z nim przebywali w łagrze na Sołowkach[1].
W grudniu 1935 został aresztowany razem z 26 innymi osobami, głównie duchownymi. Oskarżono go o kierowanie kontrrewolucyjną grupą cerkiewną i prowadzenie kontrrewolucyjnej agitacji. Został skazany na pięć lat zesłania razem z dwunastoma innymi oskarżonymi. Karę odbywał w Kargopolu i tam w 1937 lub 1938 został po raz trzeci aresztowany pod zarzutem udziału w nielegalnych nabożeństwach, dalszego prowadzenia agitacji kontrrewolucyjnej i próby utworzenia kontrrewolucyjnej grupy złożonej z duchownych. Skazany na karę śmierci, został stracony w lutym 1937 lub 1938[1].
Zrehabilitowany w 1989, w 2000 został zaliczony do Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich[1].