Przejdź do zawartości

Onezym (Pyłajew)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Onezym
Michaił Pyłajew
Biskup tulski
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

9 maja 1876
Kuja

Data śmierci

27 lutego 1937/1938

Biskup tulski
Okres sprawowania

1933-1936

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

13 marca 1926

Diakonat

do 1902

Prezbiterat

1902

Chirotonia biskupia

15 marca 1926

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 marca 1926

Konsekrator

Sergiusz (Stragorodski)

Współkonsekratorzy

Damian (Woskriesienski), Makary (Znamienski)

Onezym, imię świeckie Michaił Władimirowicz Pyłajew (ur. 9 maja 1876 w Kui, zm. 27 lutego 1937 lub 1938) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył seminarium duchowne w Nowogrodzie w 1896, na kapłana został wyświęcony sześć lat później jako mężczyzna żonaty. Następnie przez czternaście lat był kapelanem pułkowym w armii rosyjskiej, w nieznanym roku otrzymał godność protoprezbitera. Podczas rosyjskiej wojny domowej, w latach 1918-1919, służył w Armii Czerwonej. Do 1925 powrócił do służby kapłańskiej; w wymienionym roku był związany z parafią Trójcy Świętej w Niżnym Nowogrodzie. 13 marca 1926 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Onezym[1]. Dwa dni później metropolita niżnonowogrodzki Sergiusz w asyście biskupów perejasławskiego Damiana i wasilsurskiego Makarego. Został wówczas wikariuszem eparchii niżnonowogrodzkiej z godnością biskupa krasnobakińskiego. Już w kolejnym miesiącu został ordynariuszem eparchii sarapulskiej i wotkińskiej, ze stałym miejscem pobytu w Wotkińsku. W czerwcu 1928 został po raz pierwszy aresztowany i skazany na trzy lata łagru. Odbywał ją w obozie urządzonym w dawnym Monasterze Sołowieckim[1].

Duchowny odbył całość kary. W 1933 objął zarząd eparchii tulskiej i bielowskiej. Służył w cerkwi św. Eliasza w Tule. Udzielał pomocy aresztowanym i zesłanym duchownym oraz ich rodzinom, kierował na parafie duchownych powracających z miejsc odosobnienia, wyznaczając im miejsca służby w eparchii tulskiej lub w innych administraturach, potajemnie udzielał postrzyżyn mniszych. Pozostawał w bliskich kontaktach z biskupami Borysem (Szypulinem) i Ignacym (Sadkowskim), którzy razem z nim przebywali w łagrze na Sołowkach[1].

W grudniu 1935 został aresztowany razem z 26 innymi osobami, głównie duchownymi. Oskarżono go o kierowanie kontrrewolucyjną grupą cerkiewną i prowadzenie kontrrewolucyjnej agitacji. Został skazany na pięć lat zesłania razem z dwunastoma innymi oskarżonymi. Karę odbywał w Kargopolu i tam w 1937 lub 1938 został po raz trzeci aresztowany pod zarzutem udziału w nielegalnych nabożeństwach, dalszego prowadzenia agitacji kontrrewolucyjnej i próby utworzenia kontrrewolucyjnej grupy złożonej z duchownych. Skazany na karę śmierci, został stracony w lutym 1937 lub 1938[1].

Zrehabilitowany w 1989, w 2000 został zaliczony do Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]