Opłakujący rodzice
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Typ obiektu | |
| Projektant | |
| Materiał | |
| Data odsłonięcia |
1932 |
Położenie na mapie Flandrii Zachodniej  | |
Położenie na mapie Belgii  | |
 51°04′13,32″N 2°55′43,96″E/51,070367 2,928878
| |
Opłakujący rodzice (niem. Trauerndes Elternpaar) – grupa figuralna przedstawiająca rodziców opłakujących śmierć syna, projektu niemieckiej rzeźbiarki Käthe Kollwitz (1867–1945), poświęcona jej 18-letniemu synowi Peterowi Kollwitzowi poległemu podczas I bitwy pod Ypres w październiku 1914 roku. Rzeźba znajduje się na cmentarzu wojennym we Vladslo w Belgii, gdzie spoczywa Peter Kollwitz.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Grupa figuralna z szarego granitu przedstawia naturalnej wielkości postaci klęczących rodziców[1][2]. Ojciec klęczy wyprostowany, z podniesioną głową, obejmując rękami klatkę piersiową[1]. Wzrok kieruje w dół, a jego zaciśnięte usta opadają w kącikach[1]. Matka klęczy pochylona, skulona w sobie, z rękoma obejmującymi klatkę piersiową schowanymi pod połami płaszcza[1]. Ma zamknięte oczy[1]. Postaci mają rysy twarzy Käthe i Karla Kollwitzów[2]. Kilka metrów dalej znajduje się grób ich syna Petera[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Peter Kollwitz (1896–1914) zgłosił się do Armii Cesarstwa Niemieckiego na ochotnika[1]. Jako niepełnoletni potrzebował zgody rodziców – matka przekonała ojca[1][2][3]. Poległ w nocy z 22 na 23 października 1914 roku podczas ataku na Diksmuide[1][2]. Kollwitz został pochowany początkowo na cmentarzu wojennym Roggeveld, a potem na cmentarzu wojennym we Vladslo w Zachodniej Flandrii, gdzie spoczywa ponad 25 tysięcy żołnierzy niemieckich[2].
Według notatek rzeźbiarki, Kollwitz zaczęła planować pomnik ku czci syna i wszystkich poległych w grudniu 1914 roku[1]. Zaangażowała się na rzecz pokoju, pisała teksty dla „Vorwärts”, organu prasowego socjaldemokratów[3]. W jednym z nich przywołała cytat z Goethego „Saatfrüchte dürfen nicht vermahlen werden” (pol. „ziarna na siew nie wolno mielić”)[3]. Praca nad pomnikiem zajęła jej 18 lat[2]. Początkowo planowała umieścić napis „Hier liegt die Jugend” (pol. „Tu leży młodość”), lecz zmieniła zdanie i pod wpływem Ernsta Barlacha (1870–1938) nadała rzeźbom rysy własne i męża[1]. Rzeźby zostały wykonane z belgijskiego granitu przez Augusta Rhadesa (1886–1979) oraz Fritza Diedericha (1869–1951) i zostały wystawione w przedsionku berlińskiej Nationalgalerie[4].
24 czerwca 1932 roku rzeźby zostały postawione w obecności rzeźbiarki i jej męża na cmentarzu wojennym Roggeveld[1][a]. Dzieło nie było dobrze odebrane – Belgowie odbierali rzeźbę jako postaci wrogów, a Niemcy nie rozumieli braku odniesień do heroizmu[1]. Organ prasowy NSDAP „Völkischer Beobachter” pisał nawet, że tak nie wyglądają niemieckie matki[1][3].
W 1956 roku cmentarz Roggeveld wraz z innymi mniejszymi cmentarzami został przeniesiony do Vladslo[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Gisbert Kuhn. Das steinerne Leid der Käthe Kollwitz. „Die Politische Meinung”, s. 68–69, Dezember 2009. Fundacja Konrada Adenauera. (niem.).
- ↑ a b c d e f g Ulrich Grober. Das kurze Leben des Peter Kollwitz. „Die Zeit”, 1996-11-22. (niem.).
- ↑ a b c d Martina Reinhard: Käthe Kollwitz (1867–1945). [w:] Zukunft braucht Erinnerung [on-line]. 2004-10-01. [dostęp 2018-11-04]. (niem.).
- ↑ a b Käthe Kollwitz Museum Köln: Die Künstlerin - Lebenslauf. [w:] www.kollwitz.de [on-line]. [dostęp 2018-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-29)]. (niem.).
- ↑ Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge e.V.: Vladslo. [dostęp 2018-11-04]. (niem.).