Operacja Barkhane

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Operacja Barkhane
Ilustracja
Żołnierze francuskiego 126 Pułku Piechoty i żołnierze malijscy rozmawiają z miejscowym cywilem, 17 marca 2016
Czas

1 sierpnia 2014 – do teraz

Miejsce

Sahel: Mauretania, Mali, Burkina Faso, Niger i Czad

Strony konfliktu
 Francja
G5 Sahel:

 Estonia
 Szwecja
 Czechy
Wsparcie:,
 Wielka Brytania
 Kanada
 Stany Zjednoczone
 Dania

Al-Ka’ida Islamskiego Maghrebu (AQIM)
Nusrat al-Islam
(od 2017)
Al-Murabitun
(do 2017)
Ansar ad-Din
(do 2017)
Państwo Islamskie
(od 2015)
brak współrzędnych

Operacja Barchan (fr. Opération Barkhane) – antypowstańcza, antyterrorystyczna operacja wojskowa przeprowadzona w rejonie Sahelu w Afryce. Nazwa operacji pochodzi od Barchan – wydmy sierpowatej na Saharze[1].

Prowadziły ją Francja oraz państwa rejonu Sahel (G5 Sahel): Burkina Faso, Czad, Mali, Mauretania i Niger[2], wspierane przez Wielką Brytanię, Kanadę i Estonię. Ukierunkowana jest przeciwko grupom terrorystycznym:

Operacja rozpoczęła się 1 sierpnia 2014 i zastąpiła francuskie operacje Serwal w Mali oraz Épervier w Czadzie. Operacja jest odpowiedzią na trwające od 2002 powstanie terrorystyczne obejmującego Maghreb, Saharę i Sahel, wojnę domową w Mali i częścią globalnej wojny z terroryzmem.

W operacji Barkhane brało udział około 3000 żołnierzy z Francji. Koszty operacji Barkhane na rok, po 8 latach misji szacuje się na od 650 milionów do 1 miliarda euro[3].

17.02.2022 Francja i Kanada ogłosiły wycofanie się z Mali[4][5]. Już wcześniej nastąpiła redukcja liczebności francuskich żołnierzy w tym kraju[6]. W dniu 15 sierpnia 2022, po dziewięciu latach obecności w tym kraju, ostatni żołnierze francuscy z operacji Barkhane opuścili Mali[7]

Obecne władze Mali współpracują z Rosją, która posiada tam znaczne inwestycje, i oficjalnie podkreślają, że oczekują wsparcia Rosji w przemianach politycznych w kraju. Rozważają też zaproszenia do Mali rosyjskich najemników wojskowych z Grupy Wagnera[8][6]. Francja i Unia Europejska próbują jednak przeciwdziałać zwiększonej obecności Rosji i rosyjskich najemników w Mali[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]