Oratorium Santa Maria delle Grazie we Florencji
| miejsce kultu | |||||||||||||||
 Fasada oratorium | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Florencji  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Toskanii  | |||||||||||||||
 43°46′01,37″N 11°15′30,09″E/43,767047 11,258358
| |||||||||||||||
Oratorium Santa Maria delle Grazie we Florencji (wł. Oratorio di Santa Maria delle Grazie in Firenze) – rzymskokatolickie oratorium we Florencji, w archidiecezji Florencji. Położone jest nad brzegiem rzeki Arno przy ulicy Lungarno Diaz, pomiędzy Piazza Mentana, a mostem Ponte alle Grazie. Jest najmniejszym oratorium we Włoszech[1][a].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1237 roku podesta Rubaconte da Mandello podjął decyzję o zbudowaniu mostu, nazwanego z czasem jego imieniem, który był trzecim mostem zbudowanym nad Arno, po Ponte Vecchio i Ponte alla Carraia. Ponad sto lat później na moście wzniesiono pierwszą kaplicę. Znajdowała się w niej słynąca łaskami figura Madonny, dzięki której most został przemianowany na Ponte alle Grazie; z czasem na moście i w jego sąsiedztwie pojawiły się kolejne kaplice, sanktuaria i pustelnie. Spośród nich największe znaczenie zyskała zbudowana w latach 1371–1394 na nadbrzeżu Arno kaplica Santa Maria delle Grazie. W 1873 roku most został rozebrany, a w roku następnym zbudowano na zlecenie rodu Alberti według projektu architekta Giuseppe Malvoti obecnie istniejące oratorium. Znalazł się w nim fresk Madonna z Dzieciątkiem i aniołami z 1313 roku, przeniesiony z dawnej kaplicy i umieszczony nad głównym ołtarzem[2]. Konsekracji oratorium dokonał 22 maja 1874 roku arcybiskup Florencji Gioacchino Limberti[3].
Wnętrze[edytuj | edytuj kod]
Niewielkie wnętrze oratorium zostało zdominowane przez dekoracje z różowego marmuru (kolumny, płyciny na ścianach). Po obu stronach ołtarza głównego znajdują się niewielkie ołtarze boczne; w ołtarzu po prawej stronie znajduje się XIX-wieczny obraz Św. Józef pędzla Giuseppe Ciseriego. W ołtarzu po lewej stronie znajduje się krzyż. Sklepienie kopuły zostało ozdobione freskami autorstwa Olinto Bandinellego. Na ścianie tarczowej nad tabernakulum widnieje malowidło Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny, natomiast w kopule Trójca z Mojżesza i Dawidem. Na marmurowej posadzce znajdują się herby rodziny Alberti[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Taka sama informacja znajduje się na tablicy informacyjnej w świątyni (wrzesień 2015).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Massimiliano Galardi: Sul Lungarno delle Grazie l’oratorio più piccolo d’Italia. notizie.comuni-italiani.it. [dostęp 2015-09-21]. (wł.).
- ↑ a b Jeff Cotton: The Churches of Florence: Centre. www.churchesofflorence.com. [dostęp 2015-09-21]. (ang.).
- ↑ Mattia Lattanzi: La Madonna delle Grazie, “dal Ponte al Lungarno”. www.laterrazzadimichelangelo.it. [dostęp 2015-09-21]. (wł.).