Przejdź do zawartości

Oskarżam

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oskarżam
Ich klage an
Gatunek

dramat, propagandowy

Data premiery

1941

Kraj produkcji

III Rzesza

Język

niemiecki

Czas trwania

120 minut

Reżyseria

Wolfgang Liebeneiner

Scenariusz

Eberhard Frowein
Harald Bratt
Hermann Schwenninger

Główne role

Heidemarie Hatheyer
Paul Hartmann
Mathias Wieman

Muzyka

Norbert Schultze

Oskarżam (niem. Ich klage an) – niemiecki film propagandowy z 1941 w reżyserii Wolfganga Liebeneinera[1]. Wyświetlanie obrazu zostało zakazane po wojnie przez siły alianckie[2].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Bohaterką filmu jest kobieta cierpiąca na stwardnienie rozsiane, która prosi lekarza o to, aby pomógł jej umrzeć[3]. Jednak, po namowach żony śmiertelną dawkę leków podaje jej mąż, co powoduje, że zostaje oskarżony o jej zabójstwo. Podczas procesu pojawiają się argumenty, że czasem przedłużanie życia jest sprzeczne z naturą. Film kończy się deklaracją męża, który oskarża ich o okrucieństwo poprzez zapobieganie takiemu rodzajowi śmierci[4].

Elementy propagandowe

[edytuj | edytuj kod]

Nakręcenie filmu zlecił Joseph Goebbels po sugestii Karla Brandta, aby zdobyć większe poparcie społeczeństwa dla Akcji T4 i praktykowania eutanazji w III Rzeszy[5]. Ofiary akcji były zabijane bez ich zgody i obecności ich rodzin[6].

SS raportowało, że kościoły w sposób jednolity negatywnie odnoszą się do filmu, katolicy wyrażali swój pogląd bardziej zdecydowanie niż inni, ale protestanci byli równie negatywnie nastawieni[7]. Opinia w kręgach medycznych była raczej pozytywna, mimo że podnosił sprawę nieuleczalnie chorych pacjentów[8]. Prawnicy byli zaniepokojeni umieszczeniem tego problemu na gruncie prawnym, z kolei ogół populacji odniósł się do filmu pozytywnie[9].

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 recenzenci filmowi zauważyli podobieństwa tej produkcji do zdobywcy Oscara w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego Miłość. W obu filmach żony mają podobne imię, prowadziły karierę muzyczną i mają poważną chorobę. Obie błagają swoich mężów o śmierć. W obu produkcjach mężowie ostatecznie zgadzają się aby pomóc swoim żonom. Pierwszy wyrok w sprawach wydało społeczeństwo nazywając sytuację „morderstwem”. Jednakże w obu filmach, widzowie są kierowani do wniosku, że pozwolenie tym kobietom na życie jest większym przestępstwem[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. New York Times: Ich Klage An (1941)
  2. Cinzia Romani, Tainted Goddesses: Female Film Stars of the Third Reich. s. 108. ISBN 0-9627613-1-1.
  3. Erwin Leiser, Nazi Cinema, New York: Macmillan, 1974, s. 70, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308.
  4. Robert Edwin Hertzstein: The War That Hitler Won s. 308. ISBN 0399-11845-4.
  5. Pierre Aycoberry: The Nazi Question, s. 11. Pantheon Books New York 1981.
  6. Erwin Leiser, Nazi Cinema, New York: Macmillan, 1974, s. 69, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308.
  7. Erwin Leiser, Nazi Cinema., New York: Macmillan, 1974, s. 146–7, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308.
  8. Erwin Leiser, Nazi Cinema, New York: Macmillan, 1974, s. 147, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308.
  9. Erwin Leiser, Nazi Cinema, New York: Macmillan, 1974, s. 148, ISBN 0-02-570230-0, OCLC 1853308.
  10. Saunders, Peter (2012-12-11). „Amour – an award winning film with an anti-life sting in the tail”. LifeSiteNews.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]