Przejdź do zawartości

Ostew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rumuński stóg siana (przykładowe zastosowanie ostwi)

Ostew – tyczka z odgałęzieniami służąca do suszenia siana[1], głównie w rejonach górskich.

W różnych rejonach Polski różnie nazywana, np. na Śląsku Cieszyńskim łorstwia[2], w Małopolsce i na Roztoczu[potrzebny przypis] kozioł[3].

Dzięki ostwi siano zgrabione w kopkę nie jest porywane przez wiatr. Ostew zrobiona jest zwykle z młodego świerka, który jest okorowany i ma odpowiednio przycięte gałęzie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ostew – Słownik języka polskiego PWN. sjp.pwn.pl. [dostęp 2020-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-17)].
  2. Andrzej Śliwka (spisał: P. Filipkowski, konsultacja treści: Irena Stekla, Ryszard Stanclik). Z kart historii. „Echo Jaworza (Jaworze, Śląsk Cieszyński)”, s. 12, 2015-08. Tomasz Wolff. Ośrodek Promocji Gminy Jaworze. ISSN 1234-6453. 
  3. Jerzy Sobota (redaktor naczelny), Andrzej Kotecki (redaktor merytoryczny): Encyklopedia ekologiczno-rolnicza. Wrocław: Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, 2003, s. 101. ISBN 83-87866-79-2. Cytat: „kozioł, 1. rusztowanie do suszenia siana, składające się z dwóch zestawionych górą ram trójkątnych z przybitymi do nich poprzeczkami”.