Przejdź do zawartości

Ostrołódka karpacka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ostrołódka karpacka
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

bobowce

Rodzina

bobowate

Podrodzina

bobowate właściwe

Rodzaj

ostrołódka

Gatunek

ostrołódka karpacka

Nazwa systematyczna
Oxytropis carpatica R. Uechtr.
Oesterr. Bot. Z. 14:218. 1864[3]

Ostrołódka karpacka[4] (Oxytropis carpatica R. Uechtr.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny bobowatych.

Endemit karpacki. Występuje w Tatrach, Górach Rodniańskich, Bucegach, Górach Marmaroskich, Fogaraskich. W Polsce wyłącznie w Tatrach Zachodnich i to na niewielkim ich obszarze (głównie masyw Giewontu i Czerwone Wierchy), na nielicznych stanowiskach: Chuda Turnia, Długi Giewont, Dolina Litworowa, Hala Upłaz, Kominy w Dolinie Kościeliskiej, Mały Giewont, Niżnia Świstówka Małołącka, Rzędy Tomanowe, Twardy Upłaz, Wąwóz Kraków, Wielka Turnia, Wrótka. Najwyżej położone z tych stanowisk znajduje się na Twardym Upłazie (2020 m n.p.m.), najniższe w Wąwozie Kraków (1420 m n.p.m.)[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Roślina luźnokępkowa o wysokości do 15 cm. Cała roślina jest rzadko, przylegająco owłosiona[6].
Łodyga
Bardzo skrócona, tak, że wszystkie liście wyrastają praktycznie w różyczce liściowej. Pod ziemią krótkie kłącze[5].
Liście
Wyłącznie liście różyczkowe. Są nieparzystopierzasto złożone, składają się z 10-13 par zaostrzonych, drobnych listków.
Kwiaty
Zebrane w główkowaty kwiatostan na szczycie nie dłuższej od liści szypułki. Jest w nim 11-15 kwiatów. Kwiaty motylkowe, niebieskofioletowe, o koronie długości 1–1,5 cm. Wyrastają w kątach przysadek nieco tylko dłuższych od szypułki kwiatu. Kielich zrosły, jego rurka jest przylegająco owłosiona i dwukrotnie dłuższa od ząbków[5][6].
Owoc
Podłużnie jajowaty, silnie wydęty strąk. Jest przylegająco owłosiony rzadkimi i krótkimi włoskami. Zawiera 6–10 nasion[7][8].

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od lipca do sierpnia. Rośnie na skałach i naskalnych murawach, halach, wyłącznie na podłożu wapiennym (kalcyfit). W Tatrach występuje głównie w piętrze kosówki i piętrze hal, z rzadka również w reglu górnym[8]. Najczęściej rośnie na zboczach północnych i zachodnich, niezbyt stromych[5]. Gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Seslerion tatrae[9]. Liczba chromosomów 2n = 16[5].

Zagrożenia

[edytuj | edytuj kod]

Według klasyfikacji IUCN z 2001 jest gatunkiem narażonym na wyginięcie w polskich Karpatach (kategoria VU). W polskich Tatrach występuje wyłącznie na obszarze Tatrzańskiego Parku Narodowego i to głównie na obszarze ochrony ścisłej. Z tego też powodu nie jest zagrożony, z wyjątkiem stanowisk znajdujących się bezpośrednio przy szlakach turystycznych na Czerwonych Wierchach. Zaliczony jednak został do gatunków zagrożonych wyginięciem ze względu na niewielki obszar na którym występuje i nieliczne stanowiska[5]. Gatunek umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin w kategorii VU (narażony)[10]. Tę samą kategorię posiada na polskiej czerwonej liście[11].

 Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Fabales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-09-23] (ang.).
  3. The Plant List. [dostęp 2017-01-11].
  4. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  5. a b c d e f Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
  6. a b Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  7. Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  8. a b Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd.. ISBN 83-7073-385-9.
  9. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  10. Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.
  11. Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.