Oxythyrea pantherina

Oxythyrea pantherina
(Gory et Percheron, 1833)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Nadrodzina	żukokształtne
Rodzina	poświętnikowate
Podrodzina	kruszczycowate
Plemię	Cetoniini
Podplemię	Leucocelina
Rodzaj	Oxythyrea
Gatunek	Oxythyrea pantherina
Synonimy
Cetonia pantherina Gory et Percheron, 1833 Oxythyrea amina Fairmaire et Coquerelle, 1860

Oxythyrea pantherina – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych i podrodziny kruszczycowatych. Zamieszkuje Afrykę Północną.

Taksonomia

Gatunek ten opisali po raz pierwszy w 1833 roku Hippolyte Louis Gory i Achille Rémy Percheron pod nazwą Cetonia pantherina. Bywał uznawany za podgatunek łanochy pobrzęcz.

Morfologia

Owad dorosły

Chrząszcz o owalnym ciele długości od 8 do 11 mm, ubarwionym błyszcząco czarno, z wierzchu biało plamkowanym, a na krawędziach bocznych przedplecza z białym obrzeżeniem. Wierzch przedplecza jest płaski i równomiernie zaokrąglony. Sześć białych plamek na jego środku rozmieszczonych jest w dwóch szeregach podłużnych. Na pokrywach występuje po pięć rzędów. Śródpiersie ma krótki i szeroki wyrostek międzybiodrowy. Odnóża tylnej pary mają wierzchołki goleni rozszerzone na zewnętrznej krawędzi w trzy ząbki, z których środkowy jest bardziej tępy od pozostałych. Odwłok ma plamki na na sternitach, w tym podłużny szereg czterech plam pośrodku spodu. Genitalia samca cechują się smuklejszymi niż u łanochy pobrzęcz paramerami.

Larwa

Pędrak trzeciego stadium osiąga od 16 do 26 mm długości ciała. Półkolista, grzbietowo spłaszczona głowa ma barwę żółtawą do żółtawobrązowej i pozbawiona jest mikrorzeźby. Nadgębie ma tęgie, stożkowate szczecinki na zygum, od pięciu do siedmiu jajowatych szczecinek na każdym akantoparium, a chetoparia mają od 56 do 79 szczecinek po stronie prawej i od 43 do 59 po stronie lewej. Żuwaczki są niesymetryczne; lewa ma wierzchołkowy z ząbków tnących sierpowaty i od dwóch do trzech razy większy od przedwierzchołkowego. Pole strydulacyjne żuwaczki zawiera od 12 do 17 poprzecznych listewek, z których te w dosiebnej ⅓ są wąskie, a pozostałe szerokie. Języczek ma części bliższej szeregu od 10 do 14 wyrostków zmysłowych dzwonkowatych i tęgich szczecinek lancetowatych. Odnóża mają długie, włosowate szczecinki lub tęgie szczecinki kolcowate. Odwłok ma wierzch ostatniego segmentu skąpo porośnięty szczecinkami o haczykowatych szczytach. Raster ma od 27 do 27 pali rozmieszczonych w podkowiastym szeregu oraz szeroko-jajowatą, prawie tak szeroką jak długą septulę.

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla tereny półpustynne i ruderalne z roślinnością zielną i krzewiastą. Larwy przechodzą rozwój pod ziemią, żerując na korzeniach roślin zielnych, ściółce i rozkładającym się drewnie. Szczyt pojawu osobników dorosłych wypada między lutym i kwietniem. Żerują na kwiatach. Czasem współwystępują z O. tripolitana, a siedliskach przejściowych z łanochą pobrzęcz.

Owad palearktyczny, północnoafrykański, notowany z Maroka, Algierii, Tunezji i Libii.