Pałac Marii Radziwiłłowej w Warszawie
 nr rej. 80 z 1.07.1965[1]
| |
 Pałac Marii Radziwiłłowej, widok z ulicy Długiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Długa 26 |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
przed 1732 |
| Ważniejsze przebudowy |
przed 1790 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1950 |
| Kolejni właściciele |
1764–1795 księżna Maria z Lubomirskich Radziwiłłowa |
| Obecny właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′53,87″N 21°00′17,71″E/52,248297 21,004919
| |
| Strona internetowa | |
Pałac Marii Radziwiłłowej[2], także pałac Jana Michała Dąbrowskiego[3] − pałac znajdujący się przy ul. Długiej 26 w Warszawie.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Budynek został wzniesiony przed 1732 rokiem dla kawalera maltańskiego[3]. W 1754 roku należał do Kazimierza Dębskiego, a w 1770 roku do Marii z Lubomirskich Radziwiłłowej, miecznikowej litewskiej[3].
Pałac został spalony w 1944[2]. Obecny budynek, wystawiony na jego fundamentach w latach 1951–1957 według projektu Anny Boyé-Guerquin jako pseudozabytek, nawiązuje do pałacu z XVIII w. Oficyny pseudozabytkowe (zachodnia z lat 1953–1954 nawiązuje do kamienicy Lasockiego z około 1780, z dawnym przejazdem bramnym przekształconym w projekcie powojennym w sień, oficyna wschodnia około 1961–1962 na miejscu oficyny rozebranej w 1955[2].
Wnętrza pałacu i dawnej komory zostały dostosowane do potrzeb powojennego użytkownika, którym jest założony w 1949 Państwowy Instytut Sztuki, od 1959 Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk.
W 1965 roku pałac wpisano do rejestru zabytków[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) − stan na 31 grudnia 2022 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 31. [dostęp 2023-04-09].
- ↑ a b c Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 28. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ a b c Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 2 Canaletta–Długosza. Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 224. ISBN 83-9066291-4.