Pajęczynowiec szerokostrzępkowy
.JPG) Pajęczynowiec szerokostrzępkowy na martwym pniu sosny | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pajęczynowiec szerokostrzępkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Botryobasidium laeve (J. Erikss.) Parmasto Eesti NSV Tead. Akad. Toim., Biol. seer 14(2): 220 (1965) | |
.JPG)
Pajęczynowiec szerokostrzępkowy (Botryobasidium laeve (J. Erikss.) Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny pajęczynowcowatych (Botryobasidiaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Botryobasidium, Botryobasidiaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1958 r. Jakob Eriksson jako odmianę pajęczynowca ziarnistostrzępkowego (Botryobasidium pruinatum). Nadał mu nazwę Botryobasidium pruinatum var. laeve. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1965 r. Erast Parmasto, podnosząc go do rangi odrębnego gatunku[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 1999 r.[2] Pochodzi od tego, że ma bardzo szerokie strzępki.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Rozpostarty na podłożu, cienki, białawy lub szarawy, z wiekiem żółtawy. Anamorfa nie jest znana[3].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Wszystkie strzępki bez sprzążek. Strzępki generatywne o barwie od żółtawej do żółtej i bardzo grube – mają szerokość 15–20 μm i gładkie ściany. Są silnie rozgałęzione. Podstawki początkowo zaokrąglone, potem elipsoidalne do odwrotnie jajowatych lub krótko cylindryczne. Mają rozmiar 17–22 × 7–9 μm i zazwyczaj 6 sterygm (co jest rzadkością). Zarodniki są ukośnie owalne, na wierzchołku posiadają rozwartą łysinkę, gładką powierzchnię i nieco pogrubione ściany. Mają rozmiar 5–8 × 2,5–3,5 μm
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Notowany w wielu krajach Europy. Na Półwyspie Skandynawskim nie jest rzadki[3]. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. na terenie Polski podano jego stanowiska w Górach Świętokrzyskich, Puszczy Niepołomickiej, Bolestraszycach, Beskidzie Niskim, Beskidzie Sądeckim, Bieszczadach[2]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[4].
Rozwija się na znajdującym się w wilgotnym środowisku próchniejącym drewnie drzew liściastych i iglastych[3]. W Polsce rozwija się od maja do listopada[2].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Odróżnienie go od innych podobnych gatunków możliwe jest tylko za pomocą badań mikroskopowych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2016-01-28] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c Mycobank. Botryobasidium laeve. [dostęp 2016-01-28].
- ↑ Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg, Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.